Iets met een zieke peuter, Juf Roos en Poesje Mauw

Afgelopen weekend zijn we terug gekomen van wintersport en we hadden blijkbaar een ongenode gast mee retour genomen. Bijna het hele gezin was namelijk ziek! Al klagend en steunend kwamen we met elkaar de dagen door. Van uitpakken is nog niets gekomen en de paracetamol was niet aan te slapen. Het was uiteindelijk de peuter die er nog het meeste last van heeft gehad.

Als één van mijn kinderen aangeeft niet te willen eten en liever naar bed te willen gaan, weet je dat ze ziek aan het worden is. En zo geschiedde het ook met de bijna kleuter. Zaterdagavond keek ze naar haar bord en vertelde ze naar bed te gaan. Niet heel veel later droop ze van koortszweet in haar bedje. De zetpil, die we haar gaven voor wat comfort voor haar, leek niet opgewassen tegen het virus dat haar veroverd had. In slaap vallen en doorslapen leek niet meer te kunnen en de behoefte aan mama was heel groot. Dus hadden wij de afgelopen nacht een kindje bij ons in bed. Ik had in ieder geval geen kruik nodig met dat kacheltje dat naast mij lag. Jeetje, wat kan zo’n kind warm worden!

Vandaag heb ik de dame nog maar een dagje thuis gehouden. Dan besef je weer hoe een kinderbrein zoveel anders werkt dan die van een volwassene. Het begon al met het verzoek iets lekkers te eten (teken voor mij dat het al wat beter ging). Op mijn vraag wat ze zelf in gedachten had, was “croissant” het antwoord. Tja, die hadden we nou net niet in huis. Smekend werd ik aangekeken of ze er toch eentje mocht. Het concept niet in huis hebben kwam niet echt aan. Vervolgens werd Juf Roos aangezet. Ik kan je verzekeren dat je na twee uur die dame aan te horen, op een gegeven moment haar wel iets aan zou willen doen. “Daar weet ik wel een leuk liedje over” lijkt haar lijfspreuk, want het wordt herhaald in werkelijk elke aflevering. Buurjongen Gijs maakt het nog enigszins vermakelijk om te zien. Enfin, na bijna twee uur verzocht de peuter mij om Poesje Mauw. Ik wist vrij zeker dat die ook in de reeks zat, dus vertelde haar dat ze geduld moest hebben. Tien minuten later wederom het verzoek. Geduld, moppie. Nog even een huilbui tussendoor, want ze moest niezen toen ze haar duim in haar mond had, waardoor ze daar op gebeten had. En toen was Juf Roos ineens afgelopen. Ik wist zeker dat ik de episode van Poesje Mauw had gezien en bevond me ineens in een welles nietes discussie met een driejarige. Op een gegeven moment stond ze op, liep ze naar de tv , wees ze op een afbeelding en zei ze: “Poesje Mauw zeg ik, mama. Niet Juf Roos”. Juist. Tom en Jerry dus. Ik was even vergeten dat ze die serie ontdekt had op wintersport en haar omschrijving had niet echt een herkenning getriggerd. Ik vond het prima, want ik kon al even geen kinderliedje meer horen.

Vanavond ging het gelukkig al stukken beter met haar en waren de praatjes weer volop terug. Alhoewel de pijn in de buik spontaan weer aanwezig was als ze iets moet doen en met name toen het bedtijd werd. Het was in ieder geval een vermakelijk dagje zo samen. Al kan ik voorlopig even geen Juf Roos meer zien.