Kraamtranen of babyblues, het overkomt je

Er is al zoveel over geschreven en toch kan ik het niet laten mijn eigen ervaring hierover aan jullie te delen. Ik heb het over de eerste week na de bevalling en dan in het specifiek de kraamtranen. Wat had ik me daar op verkeken!

Toen ik net zwanger was van Sanne vertelde een collega mij, dat het moeder zijn niet zo rooskleurig is als men in de tijdschriften doet voorkomen. “Verwacht geen roze wolk” waren haar woorden. Ik was dus al een beetje gewaarschuwd. Als je vervolgens al die mama blaadjes leest ben je gelijk verliefd op je kind na de bevalling. Het zou het allemaal waard zijn geweest en wat kan je toch veel houden van zo’n klein hummeltje. Yeah right! Dit is hoe ik het ervaarde:

Geen overweldigende liefde voor mijn kind

Eigenlijk heb ik me 8 maanden lang druk gemaakt over de zwangerschap en de steeds meer naderende bevalling. Het is zo moeilijk een voorstelling te maken van een bevalling zonder dat je het ooit ervaren hebt. Bij mij kwam deze ook vervolgens bijna 5 weken te vroeg. De bevalling was ook alles behalve volgens het boekje, dus dat zal ook wel van invloed zijn geweest op de dagen erna. Het was ongeveer 5 dagen na de bevalling, dat ik voor het eerst instortte. Ik dacht dat het kwam door oververmoeidheid, maar zo achteraf weet ik wel beter. Een week na de bevalling mocht Sanne naar huis en toen kwam het pas echt hard binnen. Waarom was ik niet zielsgelukkig met mijn kleine hummeltje? Waar was die intense liefde, die ik zou moeten voelen? Ik was bang dat ik in een post-natale depressie terecht gekomen was. Gelukkig kon de wijkverpleegkundige mij er van overtuigen, dat dat zelden gelijk aanwezig is. Veel vrouwen zeggen achteraf van wel, maar uit haar werkervaring leerde zij toch anders. Zij vertelde me, dat er weinig vrouwen voor uit (durven te) komen. Dus dames, bij deze: Ik heb heel hard gehuild, dat ik niet verliefd was op mijn eigen kind! Gelukkig duurde dit niet heel lang en merkte ik dat mijn gevoelens al heel snel begonnen te groeien. Nu ruim 2 jaar later kan ik me niet eens meer voorstellen, dat ik ooit zulke gevoelens (nou ja, het ontbreken ervan) heb gehad.

Bij de tweede was het anders

Bij Veerle was ik er al helemaal op ingesteld, maar bleven de kraamtraantjes achterwege. Volgens de nieuwe wijkverpleegkundige zou dit zijn, omdat Veerle niet te vroeg en dus abrupt was gekomen, ik me er daardoor op in kon stellen en nu ook wist wat me enigszins te wachten stond. Toch is het mijn boodschap aan aankomende mama’s geworden:

De liefde voor je kind is niet altijd gelijk aanwezig. Wees niet bang, dit komt vanzelf! Het is echt normaal!

Gerelateerde posts:

De ellende van de kraamverzorgster Kraambezoek: de grootste ergernissen en praktische tips Gastblog Lisette – Help, een oude kraamverzorgster! Post Pregnancy Tag: hoe is het nu met mij en Noor?