Geen snacks meer. Wat is het effect na vier weken?

Inmiddels zit ik alweer vier weken in het “ik wil mijn lichaam terug” project en ik moet zeggen dat het echt met ups and downs gaat. Het helpt enorm dat we gewoon geen chipjes en nootjes meer in huis hebben. Zelfs als ik wil emo eten wil manlief er niet aan meewerken. Op mijn verzoek hoor! Voordat iedereen denkt dat ik samen leef met een enorme bullebak. Hij kent me gewoon heel goed en weet dat ik er weer spijt van zal krijgen als ik mezelf heb volgevreten. Het wordt dan zoiets als “I eat because I am unhappy and I am unhappy because I eat”. Daarnaast is het uiteraard ook goed voor hem zelf als hij wat minder snackjes tot zich neemt. Je kan al echt verschil bij hem zien. En bij mij!

De stand van zaken

Als eerste natuurlijk die ellendige hongerklop ‘s-avonds. Het lijkt erop dat mijn lichaam geaccepteerd heeft dat er na het avondeten geen voedsel meer bij komt. Mijn geest daarentegen zit nog in de ontkenningsfase en vraagt om chipjes. Gelukkig weet mijn ruggengraat zich nog immer recht te houden met een kleine uitzondering op de regel: als ik op een feestje ben of onder vrienden en er staan lekkere dingen op tafel, dan mag het. Afgelopen zaterdag heb ik dan ook weer eens lekker kunnen genieten van paprika ribbel chips. Maar eerlijk is eerlijk, ik voelde me echt minder lekker daarna en kwam moeilijk in slaap door de volle maag.

Wat ik ook heb gemerkt is dat ik veel minder mood swings heb. Althans, ik voel me minder neerslachtig. Kort door de bocht of pinnig blijf ik altijd wel een beetje. Maar minder dat ik me somber voel. Bijzonder dat slecht voedsel ook zo’n invloed op je geestelijke gesteldheid kan uitoefenen. Het geeft toch ook wel weer aan wat voor een rotzooi je eigenlijk binnen krijgt met het eten van snacks.

Naast de geestelijke voordelen, zijn er uiteraard ook de lichamelijke voordelen. Ik kan met trots vertellen dat ik nu bijna vier kilo kwijt ben in vier weken. Puur en alleen door niet meer zo slecht te eten! Geen drastische levensveranderingen dus. Ik kan bepaalde broeken weer aan en ik merk dat mijn tweede paar heupen aan het verdwijnen zijn. Ik begin me alweer bijna comfortabel in mijn kleding te voelen.

Mijn kleine motivator

Vorige week vertelde mijn oudste mij dat zij haar stoel wel wilde afstaan aan de nieuwe baby. De nieuwe wat? “Ja mama, je hebt toch een baby in je buik? Hij is zo dik”. Met die woorden heeft ze me weer volop gemotiveerd om voorlopig nog van de chipjes en borrelnootjes af te blijven. Dus als je wat harde kritiek wil, kom gerust langs. Mijn kleuter zet je wel even een spiegel voor.