Sinterklaas is wat mij betreft een magische tijd wat zo mogelijk mag duren. We wisten natuurlijk dat er een moment zou komen, dat we onze oudste dochter moesten gaan inlichten over het grote geheim. Vorig jaar kwam ze al met vragen thuis en had ze hier en daar gehoord dat Sinterklaas niet zou bestaan. We hebben er toen nog “logische” verklaringen voor kunnen geven. Maar wisten ook dat het ontrafelingsmoment nabij was. Manlief en ik wilden dat samen gaan doen. Ergens dit schooljaar. We zouden onze dochter rustig vertellen over hoe 5 december in zijn werking gaat en dat haar zusjes dit nog niet mochten horen. Helaas is het iets anders gelopen dan gepland.

Lang leve de BSO

Een paar weken geleden kwam onze dochter thuis. Ze keek ons aan zei resoluut: Sinterklaas bestaat niet. Toen we niet gelijk reageerden vervolgde ze haar verhaal. De leiding op de buitenschoolse opvang had haar ingelicht. Niet de kinderen dus, maar gewoon de pedagogisch medewerker! Ik kan je vertellen dat mijn bloed kookte. Wie was zij, dat zij dit moment over het grote geheim van Sinterklaas mocht ontnemen van de ouders. We wilden het zelf op een speciale manier aan haar vertellen. En nu wist ze het al gewoon!!! We moesten haar zelfs gelijk de mond snoeren, omdat de jongere zusjes in haar bijzijn waren. Ze was lichtelijk verontwaardigd, maar we beloofden haar later die avond bij te praten.

Toch even magisch

Diezelfde avond nog hebben we onze oudste ingelicht over het mysterie rondom Sinterklaas. Hoewel ze inmiddels dus op de hoogte was, had ze wel nog wat vragen. Dat de cadeautjes door papa en mama gekocht werden, had ze vrij snel door. Maar wie had er dan op de deur gebonkt? Dat was papa. “Huh, was hij weg dan?” En of ze nou mee mochten helpen met winkelen. Ook hebben we haar uitgelegd dat niet al haar vriendinnetjes al op de hoogte waren. Ze mocht er dus gewoon niet over praten. En thuis moet ze doen alsof ze nog heilig in de beste man gelooft. Dat doet ze dan ook vol overtuiging.

Even weer bewustwording

De betreffende medewerker van de BSO kwam ik de volgende dag tegen. Mijn woede was inmiddels weg geëbd en ik vroeg haar om een gesprek. Wat bleek? De kinderen van de groep hadden het over Sinterklaas gehad. Op een gegeven moment vroeg iemand wie er nog geloofde in Sinterklaas. Onze dochter wilde niet als jongste en enige haar hand opsteken. De leiding dacht daarom dat ze al op de hoogte was en hebben toen vrijuit verder gepraat. De medewerker, die ik sprak, schrok ervan dat zij het niet bestaan beaamd had en zodoende het geheim verteld had. Ze was er oprecht niet bewust van geweest en baalde enorm. We bedachten dat je er nooit van uit kan / moet gaan dat een kind iets weet als hij of zij in een groep ander gedrag vertoond. Even een bewustwordingsmomentje dus.

Éen dochter op de hoogte van het geheim van Sinterklaas. Nog drie te gaan en dan is de magische belevenis er niet meer. Gelukkig hebben we nog even….