Hoed je voor bewaarzieke grootmoeders!

Afgelopen weekend onze kleindochter van negen weken te logeren gehad, samen met haar ouders. Ons vierde kleinkind, ik had me er super op verheugd dat ze zou komen! Natuurlijk had ik na de geboorte van het eerste kleinkind weer braaf een bedje, een box, een po en wat speelgoed aangeschaft. Verlekkerd had ik toen ook gedacht aan de dozen met spullen van de kinderen, die we meeverhuisd hadden en die we niet, nooit, nee-dat-doen-we-liever-zelf van hen mochten weggooien. Vooral werd ik ook helemaal wee bij de herinnering aan de oude babyspulletjes van mijn vier kinderen, die ik nu kon weggeven. Per kind had ik namelijk een paar kleertjes bewaard die destijds zoooooo SGATTUG stonden, met de bedoeling ze later, als ze zelf aan kinderen begonnen, met een groots gebaar tevoorschijn te halen en te roepen: ‘Dit is van JOU geweest! Mag JIJ nu hebben.’ Mijn tweede dochter trok haar baby onmiddellijk het jurkje aan en we fotografeerden haar, met een oude foto van haar mama in hetzelfde jurkje op haar borst. Daarna verdween het jurkje voorgoed in de vergeetvuilnisbak.

Voorzichtig vroeg ik dit weekend aan mijn jongste dochter: ‘Heb jij nog iets gehad aan de kleertjes die ik voor je bewaard heb?’ Ik zag haar even aarzelen. Toen ik niet direct antwoord kreeg, zei ik met een zucht: ‘Je mag ze ook wel weggooien, hoor! Wat moet je eigenlijk ook met die oude troep!?’

Het kleinkind werd in onze spiksplinternieuwe schone en o zo gemakkelijk inklapbare box gelegd. Op het o zo schattige schone frisse, ook nieuw gekochte nijntjeboxkleed. Toen ik destijds alle babyspullen ging opruimen en weggeven, had ik naast de hierbovengenoemde kleertjes ook het plastic boxspeeltje bewaard, zo’n touwding met een plastic klokje, rad en dergelijke eraan, dat je boven het hoofd van de baby hangt en dan kan het er tegen aan meppen om lawaai mee te maken of beetgrijpen en heen en weer schudden. Altijd een groot succes. Alle vier de kinderen hadden ermee gespeeld. Ik had het dan ook niet over mijn hart kunnen verkrijgen om het weg te doen en in mijn omgeving wilde toen niemand anders het onding hebben. Voor mij was het dus pure bewaarnostalgie. ‘Denk je dat ze er mee wil spelen?’ vroeg ik. Mijn dochter haalde haar schouders op. ‘Geen idee. Maak maar vast.’ En wat bleek? Ons kleinkind fixeerde haar blik strak op het rekstokje, ontdekte dat ze het kon beetgrijpen en liet niet meer los. Toen ze met haar armpjes zwaaide en merkte dat er geluid door ontstond, werd ze helemaal opgewonden. Raakte zelfs zo gefixeerd op lawaai maken dat mijn dochter op een gegeven moment besloot dat ze haar in de box in een andere houding ging leggen. Met de rug naar het boxspeeltje, om haar niet verder af te leiden.

Aan het einde van het weekend vroeg mijn dochter: ‘Mag ik dit boxspeeltje een tijdje van jullie lenen?’ Natuurlijk stemde ik onmiddellijk in. Pfjoew, kleine opluchting, toch niet voor niets bewaard!

Lees ook: waarom Barbie mijn vriendin niet meer is