Gastblog oma Bobje: Song festival 2022

Vanavond de finale van het song festival. Ga ik kijken? NEE! Ik heb dat nooit gedaan, vroeger niet en vandaag dus ook niet. Nou ja, soms kijk ik een stukje van de finale, alleen maar als de punten uitgereikt worden, want dat werkt op mijn verkeerde lachspieren. Het is allemaal zo voorbedacht, zo politiek getint, zo voorspelbaar bijna. Als degene die gewonnen heeft, ten slotte in tranen uitbarst: ‘Ooooh, dit had ik niet verwacht, er waren zulke sterke tegenstanders, dit is zoooo mooi!’ dan denk ik vaak zuurzakkerig: ‘ Ja hoor, wat een cliché!’ 

Afgelopen periode

Sinds mijn eerste staaroperatie kost het me meer energie om te lezen (mijn favo hobby) of te schrijven, vandaar dat ik iets meer televisie heb gekeken dan anders. Met heel veel plezier de compilatie voorbij zien gaan van alle winnende song festivalliedjes door de jaren heen. Hilarisch hoe de aankleding, danspasjes, haardrachten, kostuums, ja de hele performance in de loop der tijd veranderd is! Pure nostalgie: France Gall, Rudie Carell als jong mannetje, Teddy Scholten met haar enige succesnummer, Lenny Kuhr, was ze nou wel of niet dood? 

Ik zat me weer gezellig te ergeren aan de sgattugheid van het lispelende Ierse zangeresje en ik herinnerde me dat ik toen ook al de neiging had om haar ‘geestelijk’ door elkaar te schudden en te roepen: DOE EENS NORMAAL! Ze won.

Maar dan dit jaar… ik las dat de Oekraïense band hoog genoteerd staat in de peilingen. Dat ze na het song festival weer teruggaan naar hun vaderland, om mee te helpen in de oorlog. Dan worden ze dus kanonnenvoer, dacht ik cynisch. Zijn ze dan al goed genoeg getraind om te vechten? Arme jongens. Arme familie en vrienden. Arme fans. 

Filmpje. 

Op youtube toch even hun song bekeken en ik was meteen verpletterd. Voor het eerst in mijn leven hield ik me bewust bezig met de tekst, verrukt dat mijn geopereerde oog de ondertiteling kon lezen, en ik begreep uiteraard dat ze met MOEDER een metafoor bedoelen voor Oekraïne. Prima bedacht, vond ik. Ze hebben er bewust voor gekozen om niet rechtstreeks over de oorlog te zingen en hebben alles wat kenmerkend voor Oekraine is in hun optreden verwerkt. Bijna als een brochure voor het nationale toerisme: hun kleren, de mozaïek van bloemen die je in de lucht ziet schitteren, hun mannelijke (arme knieën) danspassen, een of andere lange fluit die de zanger gebruikt en die een intrigerend opgewekt geluid produceert. Maar ze zongen vol overgave. 

Duim omhoog

Hun optreden raakte mij. Voor mij was deze song de perfecte samenvloeiing van oren, ogen en emoties. Ik genoot oprecht. Het enige minpuntje is als ze straks alleen maar gaan winnen omdat het publiek vanuit politiek oogpunt massaal op hen is gaan stemmen. Ik gun hun liever de officiële juryprijs. 

De finale

Wellicht ga ik vanavond toch even kijken. Hoewel het dan een latertje wordt en ik hoogst waarschijnlijk allang in slaap gevallen ben.