Gastblog oma Bobje: nog even nagenieten

Een heerlijke dag

Nog steeds kan ik nagenieten van mijn zeventigste verjaardag. Ik heb echt zo’n ontzettende leuke dag gehad. De voorpret was op zich al enorm, maar de rest van de dag… ach, daar heb ik al uitgebreid over geschreven. Laat ik het dit keer eens over de voorpret hebben.

‘ s Ochtends

Die zaterdag beloofde het een zachte herfstdag te worden. Bij mijn echtgenoot gaat dan altijd zijn bloed kriebelen om naar buiten te gaan, dus hij vroeg of we zin hadden om met hem te gaan wandelen? Met WE bedoelde hij wij tweeën, samen met het gezinnetje van de jongste dochter (zij en partner, met twee kleinkids) die toen bij ons logeerden. Soms kan ik me afvragen of mannen echt van Mars komen, want hoe kon hij nu bedenken dat ik voordat de tsunami van mijn verjaardag zou losbarsten, ook nog eens de rest van de voorbereiding uit mijn handen zou laten vallen en hem braaf volgen? Mijn antwoord was dan ook helder: ‘Ik moet nog mijn haren wassen en me aankleden. Nee. Gaan jullie maar.’ 

Waarop onze kleindochter onmiddellijk aankondigde dat ze bij oma wilde blijven.  Ze vertrokken dus met zijn vijven. Heerlijk, even een bijna leeg huis. 

Nu ben ik volstrekt niet preuts aangelegd, dus onze kleindochter mocht wat mij betreft toekijken hoe ik ging douchen. Ze is inmiddels vijf jaar, naakt is bij haar echt naakt geworden. Twee jaar geleden hadden we samen nog een discussie over de nagel van mijn grote teen, die dankzij mijn huidziekte (psoriasis) redelijk lelijk is geworden. ‘ Oma, je hebt een VIEZE teen.’  ‘ Nee, kind, dat is een ZIEKE nagel, daar kan ik niets aan doen. ‘ Nee hoor, oma, hij is VIES!’ “ Neehee, hij is ZIEK.’ Onze discussie ging toen al richting de nee-hoorn, met nietes tegenover welles. Een discussie die ik overigens heel lang kan volhouden. Het jaar daarop informeerde ze bezorgd naar mijn zieke teen, of hij niet nog zieker was geworden? Ik had bijna voor de grap gezegd dat hij inmiddels was gaan hoesten, maar zo’n directe vraag van een kleinkind moet je serieus nemen, dus ik woelde door haar haren en noemde haar een attente lieverd.  ‘De nagel is nog niks veranderd, hoor! Kijk maar, hij ziet er nog altijd raar uit, maar hij doet geen pijn.’

De vraag

Terwijl ik voorzichtig voelde of het douchewater al warm was, zei ze, terwijl ze met een ernstig gezicht naar het litteken van mijn borstoperatie wees: ‘Oma, je hebt een deuk in je borst.’ Ik legde haar uit dat er een fout -ik vermeed bewust het woord ‘ziek’- plekje in mijn borst had gezeten, dat de dokters voor mij hadden weggesneden. ‘Niks ergs, hoor.’ Ze knikte begripvol en wachtte geduldig met haar reactie tot ik klaar was met douchen. 

‘Misschien krijg ik later ook wel een fout plekje in mijn borst,’ meldde ze mij opgewekt bij het föhnen. ‘Dat hoop ik niet eh… nee, dat hoeft helemaal niet,’ haastte ik mij te zeggen. ‘Ik had toen gewoon een beetje pech. Maar nu heb ik geluk, want ik vier vandaag mijn verjaardag.’ Ja, dat was ze met mij eens.

De feestkleding

Mijn kleindochter had zich al verkleed voor mijn partijtje: een prachtige prinsessenjurk met bijbehorende toverhoed.  Ik liet haar mijn feestjurk zien, waar ze gelukkig direct haar waardering over uitsprak, en ik trok daarna mijn bodysuit aan. ‘ Wat is dat?’ Ik legde haar uit dat ik dit veel gemakkelijker vond dan een apart hemdje en onderbroek, handig, zo twee-in-een. ‘Oma,’ peinsde ze hardop, ‘ eigenlijk heb je nu een grote romper aan. Vind je dat ook?’ Ja, daar gaf ik haar gelijk in. Vervolgens bedisselden we samen welk jasje ik over dit toch ietwat zomerse geval zou aantrekken en ik had haar antwoord kunnen voorspellen: het korte zwarte ding met de verschrikkelijk prikkende papilletjes won het glansrijk.

Op mijn verjaardagsfeestje zat ik pontificaal als een toegetakelde kerstboom op de bank te genieten van mijn eigen verjaardagsfeestje. En te glimmen van geluk. Maar ook een beetje van de hoeveelheid make up, die ik onder het kritisch toeziende oog van mijn kleindochter had aangebracht. Tja, zij straks geschminkt, dus oma nu ook…