Naar school: meerdere gebroken harten, maar ook veel liefde

Er zijn gewoon alweer twee weken voorbij sinds de vierde verjaardag van onze tweede. Dat betekent dat ze ook gewoon ook al twee weken school heeft gehad. Ik kreeg geregeld de vraag hoe dat bevallen is en of ze erg moet is, dus bij deze even een update.

De eerste twee wenochtenden leken probleemloos verlopen. Althans, dat zei de juf. Onze kleuter dacht daar anders over, want ‘s-avonds tijdens haar verjaardagspannekoeken vertelde ze in tranen dat niemand met haar wilde spelen. Ik kan je zeggen dat ik het toen ook niet droog hield. Gelukkig kon de juf mij geruststellen dat het allemaal wel meeviel en ze toch echt voortdurend gespeeld heeft. Waarschijnlijk is ze een keer afgewezen en heeft dat diepe indruk gemaakt. Op het kinderdagverblijf werd ze immers nooit afgewezen en liepen de hordes kinderen achter haar aan. Ze moet dus gewoon even wennen aan haar nieuwe rol.

Het loslaten is moeilijk

Het afscheid nemen bij de deur was wat moeilijker. Ze leek aan mijn been te blijven hangen en de juf moest haar echt overnemen. Dat scheen uiteindelijk ook maar een kwestie van minuten te zijn, want zodra ik uit het zicht was liep ze alweer vrolijk rond in de klas. Zo had het zo naar haar zin, dat toen ik een keer de oudste eerder kwam ophalen en vroeg of zij meewilde, de hele klas liet weten dat ze bleef. Dat hadden ze al besproken met elkaar. Zelfs een verhoging kon haar er niet van weerhouden naar school te gaan. Na een ochtend ziek thuis met mama was ze alweer klaar met het niets doen. Ze was wel wat minder actief, zei de juf, maar ze heeft het de hele dag vol gehouden. Het was pas ‘s-avonds dat ze instortte.

Ware zusterliefde

De overblijf lijkt ook de normaalste zaak van de wereld te zijn voor ons meisje. Ze had al snel de grote broer gevonden, van één van haar vriendjes op het kinderdagverblijf, waar ze mee kon spelen. Haar eigen grote zus was daar enigszins teleurgesteld over. Die had zich wekenlang erop verheugd om samen te spelen tijdens de overblijf en werd afgewimpeld met een “ik kan niet met je spelen, want ik heb de hik”. En dat niet één, maar gewoon twee keer. Daarna geloofde ze het excuus niet meer en ging ze haar eigen weg. Thuis zouden ze wel weer samen spelen.

Al met al toch een goede eerste twee weken met een zeer school enthousiaste kleuter. En op de vraag van haar zus of ze al vriendinnetjes had gemaakt werd het beste antwoord gegeven: “jij bent mijn beste vriendin, meer heb ik niet nodig”. Dan smelt je moeders hart toch….

Lees ook: de eerste maand kleuterklas van de grote zus