Een van de termen waar ik voor mijn zwangerschap niet eerder van gehoord had, was “rooming-in”. Dit betekent simpelweg, dat je pasgeborene bij jou als mama in dezelfde slaapkamer ligt. Mijn ouders hebben dat nooit gedaan, maar mij leek het wel praktisch. Ik vind het namelijk (nog steeds) verschrikkelijk om ‘s-nachts mijn bed uit te moeten. Alles wat ik vanuit mijn bed kán doen, doe ik ook op die manier. Met een wiegje naast ons bed hoefde ik alleen maar te gaan zitten en kon ik zo de kleine eruit vissen en aanleggen. Luiers en doekjes lagen ook altijd binnen handbereik. Ideaal toch? Nou, dat was het dus niet.
Beide Muppets heb ik na zes weken rooming-in al naar hun eigen kamertje gebracht. Bij Sanne was dit midden in de nacht en heb ik bij haar ledikantje heel hard staan huilen, omdat ik me daar schuldig om voelde. Het lege wiegje naast ons bed hielp ook niet echt om de schuldgevoelens te beperken. Maar waarom heb ik ze dan in hun eigen kamertje gelegd?
Je kan het van te voren niet voor mogelijk houden hoeveel lawaai er uit zo’n klein schattig wurmpje kan komen. Eerlijk waar, manlief was daar niets vergeleken bij. Het ging van luid grommen naar hoog piepen naar even adem inhouden en dan weer alles herhalen. Wij hebben serieus gewoon af en toe wakker gelegen door al die verschillende geluiden van de Muppets. Na ongeveer zes weken was ik er dan ook helemaal klaar mee, met dat rooming-in gebeuren. Dit betekent niet, dat we goede nachten hebben, maar we pakken in ieder geval wel wat slaap. Veerle ligt nog wel eens bij ons op de kamer, maar alleen als we uit logeren zijn. Na één nacht samen slapen weet ik dan weer precies hoe ik me voelde die zes weken na de bevalling. Wat is het dan fijn weer thuis te zijn en de Muppets in hun eigen kamer te hebben. There’s no place like home….
Ik denk dat het een kwestie is van wennen aan elkaar, wat je na 6 weken nog niet bent 😉 . Geen veroordeling hoor, gewoon een gedachte.
Wellicht. Niet dat bedacht
Hahah! Ons zoontje wordt maandag 1 en slaapt nog steeds bij ons op de kamer. Hij is dan ook muisstil ‘s nachts, dus geen rare geluiden 😉
Dat scheelt wel. Sanne maakte echt de meest absurde geluiden. Dat grommen was geen grapje!
hihi…herkenbaar…hier mocht mevrouwtje na een paar nachtjes al op haar eigen kamertje slapen want we deden ook geen oog dicht en het leek me beter als ze direct kon wennen aan haar eigen kamertje. Uiteraard stond de babyfoon de eerste nachten mega hard, maar ik heb er geen moment spijt van gehad 🙂
Ik heb daar nooit aan gedaan. Misschien heel makkelijk gedacht, maar ik vond dat onze kinderen maar meteen aan hun eigen kamer en omgeving moesten wennen. De babyfoon stond wel altijd aan, maar zo heb je ook nog een beetje een plekje voor privacy 😉
Nooit commentaar op gekregen?
Haha, heel herkenbaar. Mijn oudste heeft nooit bij ons geslapen, ging prima op zijn eigen kamertje. De jongste sliep ook veel bij oms de eerste 6 weken. Ze wilde veel bij me zijn, opeens was het over en nu slaapt ze heerlijk op haar eigen kamertje en wij slapen veel beter nu.
Ons zoontje van 15weken slaapt nog steeds bij ons op de kamer de eerste 2 weken zelfs bij ons in bed. Gewoon simpel weg omdat ik hem dichtbij me wil hebben, misschien heeft het te maken met dat ik mijn bevalling nog niet echt kan verwerken.. iig vinden we het gelukkig alle 3 prima zo, denk dat dit ook zo blijft tot meneer uit zijn wieg gegroeid is..
Ik had Veerle ook vaak op mij in plaats van in bed.
Heb besloten om deze baby wel bij ons te laten slapen… smiddags in z’n eigen kamer, snachts bij ons.
Zie wel hoelang we t volhouden, waarschijnlijk tot hij doorslaapt.
Ik had het ook graag langer gewild hoor, maar ik sliep helemaal niet meer uiteindelijk. Dat is ook niet goed.
Na 10 weken was ik er ook klaar mee… eigenlijk wilde ik hem langer op onze kamer houden maar op een dag was ik er klaar mee, en de kleine vond het prima. Helemaal goed dan toch? 🙂
Eens!