Veerle is morgen alweer 9 maandjes oud, dus ik ben dan ook al 9 maandjes niet zwanger meer. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, dat ik met mijn dikke buik rondliep en klaagde dat het zo zwaar was. De gedachte die toen vaak door mijn hoofd spookte was, dat ik al die “ellende” nog een keer zou moeten ervaren. Nee, zwanger zijn is niet mijn ding.

Maar oh, wat verlang ik daar nu naar! Elke keer als ik een klein babietje zie gaan mijn eierstokken klepperen en rinkelen. Misschien is  het mijn tikkende biologische klok, maar alle bellen lijken te luiden. Manlief kan ze op zijn werk zowat horen. Ik kan me niet herinneren dat ik dat voor Veerle ook zo sterk had, dat extreem hormonale. Gisteren zag ik een paar weken oude baby op tv en ik kon gelijk het verhaal niet meer volgen. Zo klein en zoet! Manlief heeft dat totaal niet. Hij wil ook heel graag nog een kind, maar zwijmelt niet bij elk minimensje zoals ik doe. Sterker nog, hij vindt baby’s niets. Pas als ze wat ouder zijn vindt hij ze leuk. Mijn pa heeft dat precies hetzelfde. Alhoewel ik daar bij hem en Veerle niet zoveel van gemerkt heb. Misschien komt dat, omdat hij bij haar bevalling erbij was. Hoeveel opa’s maken dat nu mee?

23122015.2Ik vind het dus wel weer tijd voor een nieuw kleintje. Mijn lichaam hopelijk ook. Als ik denk aan de theorie 9 maanden op en dan 9 maanden af moet dat geen probleem zijn toch? Nou, jullie merken het vanzelf wel als het zover is! In de tussentijd zal ik gewoon mijn verwachte neefje en verwachte nichtje extra knuffelen. Hint hint hint, eierstokken!

Gerelateerde posts:

De nadelen van vrouw zijn Gastblog oma: “hoe word ik zwanger?” De 9 (onverwachte) tips als hulp om zwanger te worden Miskraam nummer 4 is een feit