Het valt me steeds vaker op, dat er veel moeders zijn die soms gewoon geen enkel empatisch vermogen hebben. Geen idee waarom ze niet eerst nadenken voordat ze wat zeggen. Misschien dat gewoon niet stil staan bij wat er uit hun mond komt. Daarom vertel ik het ze graag nu met alle liefde.

Als je een moeder treft, met wallen tot aan haar tenen wegens het voortdurend onderbroken worden in haar nachtrust, en de betreffende dame laat je weten dat ze het even zwaar heeft (ik tel een lichaamshouding dan ook mee), leef dan gewoon met haar mee. Ze zit echt niet te wachten op jouw verhaal dat jouw kind al sinds week twee doorslaapt. Net zoals ze echt niet hoeft te weten wat zij veranderen zou moeten om wel een doorslapend te kind te krijgen. De vermoeide moeder wordt er niet ineens wakker door en wat je advies ook zal ziin, het kind gaat waarschijnlijk echt niet ineens doorslapen. Elk kind is immers anders en wat bij jou werkt, hoeft niet bij een ander ook zo te zijn. Bovendien is er niks vermoeiender dan voortdurend ongevraagd advies te ontvangen. Geloof me, als een moeder jouw mening wil weten zal ze deze vast wel vragen. Dit geldt natuurlijk ook bij een heleboel andere onderwerpen zoals rollen, kruipen, staan en lopen en dergelijke.

Wat ik verder echt aan iedereen wil meegeven, en ik probeer dit op de allerliefste manier te brengen, is dat er niets vervelenders is dan als mensen je kind gaan diagnosticeren. Er is denk ik geen enkele moeder die een opsomming aan syndromen of ziektes wil horen waar haar kindje misschien wel eens aan zou kunnen lijden. Tenzij je een arts bent en je diagnose ergens op gebaseerd is, kan je maar gewoon beter je mond houden. Denk je nou echt dat een moeder niet vervolgens alles op Google opzoekt en helemaal van slag raakt? Ik kan je vertellen dat ik drie dagen lang me enorm k*t heb gevoeld nadat ik een niet medisch onderlegde kennis mij attendeerde op  de(volgens haar) meerdere syndromen wat mijn jongste zou kunnen hebben. Wat haar bezielde mij van deze informatie te voorzien weet ik werkelijk niet. Het was vast goedbedoeld, maar toch.

Maar lieve mama’s, wees vooral altijd trots op en blij met je kind. Dat hoef je natuurlijk nooit te laten.