Als een kleuter afscheid nemen moet

Ons oudste meisje is afgelopen week twee keer geconfronteerd met het afscheid moeten nemen.  De eerste keer betrof het een definitief vaarwel en de tweede een tijdelijke.  De emoties verschilden enorm.

Een tijdelijk vaarwel

We hebben de afgelopen week in Portugal doorgebracht. Samen met het gezin van het beste vriendinnetje van onze oudste. Het was oprecht een heerlijke week. Ik was bang voor irritaties of iets dergelijks, je zit immers negen dagen lang met elkaar in één huis, maar het was alleen maar gezellig. Zeker voor herhaling!

Afgelopen zondag gingen wij weer naar huis waar de anderen nog een paar dagen bleven.  Ik vond het best even lastig om afscheid te nemen en was verbaasd hoe onze meisjes er nonchalant mee om gingen. Het besef drong pas later tot ze door. In de auto naar het vliegtuig werd de eerste kleuter stilletjes. Ze wilde nog niet naar huis, zei ze.

Op het vliegveld hakte het er bij haar grote zus in. De tranen stroomden over haar wangen toen ze vertelde dat ze haar vriendinnetje zo zou gaan missen. Natuurlijk hebben we die nog even gebeld, maar aan diens stem te horen werd het gemis bij haar goedgemaakt door de lol in het zwembad. Ook wel fijn natuurlijk, want dan werd er nog volop genoten van de laatste dagen. Eenmaal weer in Nederland werd het oude ritme weer snel opgepakt en leek het verdriet echt vakantie gerelateerd te zijn. De eerste soort van vakantieliefde dus.

Een definitief afscheid

Eerder die week in Portugal bereikte ons een droeviger bericht. De man, aan wie de familie van de bff van onze oudste zorg gaven, was overleden. Ik kende deze man zelf niet, maar onze kleuter speelde er wel eens met haar vriendinnetje en vond hem heel aardig (“en ook héél oud”). Beide meisjes moesten dus op vakantie horen dat meneer een sterretje was geworden.

  Ons dametje was er even stil van, maar zei al snel dat ze dan ’s-avonds naar hem zou opkijken. En of ze dan wel nog af en toe in zijn huis mochten spelen. “Maar mam, weet je wat pas echt erg is? De opa van Maren is dood. Nu is haar oma helemaal alleen. Zielig hè?” Dat meneer ook een opa was heb ik maar even gelaten voor wat het was. Het zou alleen maar onnodig verdriet geven. Haar oplossing voor het verlies van Maren? Als mijn schoonmoeder te zijner tijd komt te overlijden,  dan zou mijn schoonvader, haar opa dus,  met de oma van Maren kunnen trouwen en is niemand meer alleen. Zulke kinderlogica verdient een dikke knuffel.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock