Gisteren kreeg mijn dochter een onverwachte babyshower aangeboden door haar BLOGvriendinnen. ‘Mam,’ vertelde ze me naderhand, ‘jij was ook benaderd voor hulp, maar je reageerde steeds niet op hun bericht.’ Hmmm. Ik wist van niets. Bleek dus bij nader inzien dat je als je op Facebook niet met elkaar bevriend bent, nog altijd naar die onbekende persoon een messenger kunt sturen. Wist ik veel! Ik had inderdaad een aantal keren zo’n messenger verzoek voorbij zien komen en telkens gedacht: HA, maar jou ken ik niet. Wat moet ik met jouw bericht? Weg ermee! SPAM SPAM SPAM! Dat komt vooral door al die traplift- en scootmobiel- en viagra-aanbiedingen waar ik de laatste tijd mee overspoeld word.

Had ik ook bij haar babyshower willen zijn? Daar ben ik een beetje ambivalent in. Ja, omdat ik uiteraard haar verraste gezicht had willen zien en het ook leuk had gevonden om haar blogvriendinnen te ontmoeten. Nee, omdat haar eerste babyshower zo’n aparte belevenis is geweest dat ik hem liever niet nog een keer had willen meemaken.

Ik schreef er destijds het volgende stukje over, in een soort lange brief aan Sanne. Het ging als volgt.

Over cadeautjes gesproken: jouw mama is dol op cadeautjes krijgen. Jouw jongste tante had dan ook, samen met een andere lieve tante (trouwens, jij stikt van de lieve tantes!) voor jouw mama een babyshower georganiseerd. Ik wist niet eens wat dat was. Dom van je oma, hè? Eerst geloofde ik dat je pas een babyshower gaf als het kindje allang geboren was. Om het trots aan iedereen tegelijk te showen, met veel beschuitjes met geboortemuisjes en kopjes thee en koffie. Maar dat is dus niet waar.

Nu had jij van tevoren al een beetje aangekondigd dat je geen zin had om nog al te lang in je krappe baarmoederkamertje te willen vertoeven. Maar eigenlijk regende het nog geen bevallingshormonen en de datumprikker stelde afgelopen zondag vast als de ideale dag voor de grote babyshower. Jouw eerste feestje! Met al je tantes en oma’s erbij!

Die zondag kwam jouw papa ook goed uit, want hij had in die periode zijn nerdenweekend gepland.

Zal ik je eens uitleggen wat dat inhoudt? Dan kruipen allemaal grote mannen bij elkaar in een kamer, een soort grote baarmoeder, zo moet je je het voorstellen. Overal liggen draadjes als een soort infuus aan computers gekoppeld. Ze zetten koptelefoons op en gaan het hele weekend tegen elkaar computerspelletjes spelen. En drinken en lachen veel. Echt mannenlol.

Jouw babyshower werd gehouden bij jouw jongste tante. Haar kamer was prachtig ingericht, helemaal in roze: roze ballonnen, roze marsepeintaart, roze tafelkleed, roze bordjes. Toen je mama gearriveerd was, gingen wij met al jouw tantes en je andere oma samen eerst zwierig aan de lunch. Er lag heerlijk eten, onder andere ROZE zalm. Nou ja, zalm is altijd roze. Als deze vis een andere kleur heeft, moet je hem weggooien, hoor! Jouw mama zat daarna lekker in het zonnetje op het balkon, haar buik rond en vol van jou en een paar broodjes. In haar uppie. Wij gingen binnen aan de slag vlaggetjes maken. Voor een grote slinger, die straks in je kamertje hangt als je thuiskomt. Zal ik je al verklappen wat ik op mijn vlaggetje maakte? Een olifant! Ik spaar olifanten. Als je later groot genoeg bent, mag jij weleens met ze spelen, dat beloof ik je.

Zodra ik klaar was met mijn olifantje en opgelucht naar het balkon probeerde te verdwijnen om buiten bij jouw mama te gaan zitten, zei jouw jongste tante streng tegen mij: ‘Nee, mam. Je moet eerst nog je drie andere vlaggetjes afmaken.’ Hmmmpf, dacht ik, want mijn plannetje werd nu mooi gedwarsboomd. Nou ja, dan maar op de achterkant van mijn eerste vlaggetje ook maar even de achterkant van de olifant plakken. Grote stappen snel thuis, sorry Sanne! Ik hoop niet dat je deze eigenschap van mij geërfd hebt. Ik liet me toen ik klaar was naast jouw mama neerploffen. Gezellig samen in de zon, met een andere tante erbij. Ze voelde zich niet zo lekker, vertelde jouw mama. Ze had die nacht niet echt goed geslapen. Ze wist ook niet waarom. Een onbestendig gevoel.

Jouw jongste tante voegde zich bij ons en mengde zich in het gesprek. ‘Ik hoop vandaag eigenlijk op een WOESJ. Dat lijkt me zo spannend!’ grapte ze.

Ik snapte jouw tante toen niet helemaal. Wat is nou een WOESJ? Dat woord had ik nog nooit gehoord. Helemaal nieuw voor mij. Daarmee bedoelde ze dat de vliezen zouden breken en het vruchtwater met een enorme plens op de grond zou kletteren. Maar ze had het nooit hardop moeten zeggen! Dat is er bijna om vragen. Nee, dat is OPROEPEN!

Ik zat naast je mama op het balkon, toen die opeens tegen me zei: ‘Mijn vliezen zijn gebroken.’ Met grote verschrikte ogen. ‘Nee,’ zei ik snel. ‘Je hebt in je broek geplast.’ Een domme reactie van mij, hè? Ik wilde namelijk niet dat je te vroeg geboren zou worden! Ik wilde gewoon dat jouw mama een klein wc-ongelukje had gehad. Trouwens, bij haar was ook helemaal geen sprake van een grote vruchtwaterplenspartij. Nee, eerder van een klein stromend w-o-e-s-j-e. Een soort lief beschaafd lekkend ‘kraantje’.

Ook oma’s kunnen zich dus soms vergissen, lieve kleine Sanne. Toen we jouw mama ten slotte naar het ziekenhuis gebracht hadden, helemaal in handdoeken gewikkeld, net een soort verkleedpartijtje, nam ik de vuile troep mee naar huis. Ik propte de handdoeken in de wasmachine en zodra de geur mijn neus bereikte, ontdekte ik dat vruchtwater helemaal niet naar urine ruikt. Het ruikt naar het gebruikte badwater van een lief ongeboren prinsesje! De volgende dag was je er!

Bijna een jaar lang heb ik regelmatig een stukje verder geschreven aan deze ‘brief aan Sanne’ en er ten slotte een fotoboek met bijbehorende tekst van gemaakt. Een megaklus. Maar voor haar later een mooie herinnering aan haar eerste levensjaar.

Lees ook: het kabouterpad

Gerelateerde posts:

Gastblog oma: brief aan jarige Veerle Gastblog oma: Vals beschuldigd (of niet?) Gastblog oma Bobje: een logeerparijtje Gastblog oma: “ik dacht dat ze dood was”