Deze zwangerschap is toch wel echt een hele bijzondere. Het aantal keer dat ik naar het ziekenhuis moet is beduidend meer dan voorheen. En net nu ik met mezelf had afgesproken een paar rustige laatste weken in te gaan, deed ik weer eens onhandig en mocht ik mezelf weer melden in de oberservatieruimte bij de verloskamers. Ik was namelijk van de trap gevallen. Niet van heel hoog hoor. Ik ging door mijn enkel en ik viel eerst op mijn knieën en toen pas op mijn buik, maar voor de artsen reden genoeg om mij wederom uitgebreid te controleren.

Een uitgebreide check-up betekent sowieso een tijd lang een CTG. Ik vind die banden om mijn buik geen probleem, maar op de een of andere manier moet ik ook altijd plassen dan. Het zal wel iets tussen mijn oren zijn. Verder werd er weer bloed afgenomen. Blijkbaar kan je in het bloed zien of er een vermenging van moeder en kind heeft plaats gevonden. Dat zou uiteraard niet goed zijn. Aangezien ze toch al bezig waren met bloed aftappen.,, vroeg ik of ze wat extra buisjes wilden vullen. Ik moest namelijk deze week sowieso gaan bloedprikken voor mijn ijzergehalte en schildklierwaarden, dus dat scheelde mij weer een ritje. Daarna kreeg ik een uitgebreide echo van de mini waarbij ze de bloedstromingen in het hoofdje nameten. De uitslag daarvan was niet helemaal bevredigend voor de arts en ze was bang dat de kleine wellicht een bloedtekort had. Het verzoek was dus of ik de volgende ochtend weer kon terugkomen om opnieuw een CTG en Doppler echo te doen. Ik mocht gelukkig wel thuis slapen, omdat ik de kleine goed voelde, geen hardere buiken had en ook geen bloedverlies had. Ik zelf maakte mij eigenlijk geen zorgen.

Lees ook: op je medemens hoef je niet te rekenen

De ochtend daarna meldde ik mij vroeg in de ochtend bij de verloskamers. Ze hadden het wat druk die ochtend, want ik heb werkelijk twee uur lang een CTG gehad. Terwijl het eerste half uur al duidelijk was, dat die tip top in orde was. Mijn blaas stond echt op knappen! De echo daarna was gelukkig ook een stuk geruststellender. De bloedstromingen gaven nu een beter beeld . Ook de labuitslagen waren ook helemaal top. De val van de trap heeft dus schade aangericht. Wel is gebleken dat mijn ijzergehalte te laag is. Dat wordt dus ijzertabletten slikken de komende zeven weken! Mijn schildklier functioneert gelukkig, en verassend, wel helemaal normaal.

Het was uiteindelijk vooral schrikken. En ja, ik heb iedereen nu moeten beloven altijd één hand aan de trapleuning te houden bij het traplopen. Deze mama hoeft nog maar een weekje te werken en dan ga ik alle rust nemen waar ik kan. Het is niet zo lang meer eer ze er is. En dan kan ze beter een goed fitte mama hebben. Oh moppie. wat kijk ik naar je uit!

Gerelateerde posts:

De minder besproken zwangerschapskwaaltjes Update onderzoek gynaecoloog en hoe het nu verder gaat Zwangerschapshormonen zijn niet goed voor mij(n omgeving) Wat mis je tijdens de zwangerschap?