Gastblog Oma: vakantie en heimwee naar de kleinkinderen

We vertrokken voor vier weken naar China. Dat betekende een tijdsverschil van zes uur en vijf kleinkinderen achterlaten, met twee kids nog in de buik bij twee dochters. Misschien een beetje kinderachtig van mij, maar ik voelde me ietwat ambivalent over deze vakantie. Enerzijds is het natuurlijk een enorme luxe dat we zo lang met zijn tweeën op pad gaan, naar een land met een totaal andere cultuur, maar anderzijds viel het me toch wel ‘zwaar’ om al mijn dierbaren zo lang niet te zien. Het tijdsverschil speelde me parten bij het facetimen en bovendien hadden we op heel veel plekken moeizame wifi. Maar ik had een oplossing bedacht! Zodra we geland waren, stortte ik me direct vol overgave op de cadeautjesjacht voor de kleinkinderen. Nu is heel veel speelgoed in Nederland MADE IN CHINA en ik wilde iets waar ik zelf blij van werd. Mijn echtgenoot was alleen onverbiddelijk. ‘Nee. We moeten nog vier weken. Nee, dit past niet in onze koffers. Nee, allemaal troep, dit kan echt niet. Dit is toeristenjunk. Ze hebben hier al zoveel van! Nee, nee, nee!’ Ik merkte ook dat ik steeds hongeriger naar al die schattige Chinese kindertjes begon te kijken. Het viel me op dat ze als dreumesje allemaal een gat aan de achterkant van hun speelbroekje hebben, dus geen luiers dragen. Blijkbaar is dit de handigste manier om zindelijk te worden, dacht ik, en ik nam me voor er foto’s van te maken en er thuis samen met de moeders van onze kleinkinderen over de handigheid ervan te discussiëren. Weer was mijn echtgenoot streng. ‘Nee, ik ga niet vragen of we van de billetjes van hun kind een foto mogen maken. Dat is RAAR! Straks wordt mijn fototoestel nog geconfisqueerd op verdenking van het maken van kinderporno! Nee en nee en nog eens nee!’ Zucht. Ik begreep zijn dilemma. Uiteindelijk kocht ik vijf cadeautjes bij de PANDA-shop die hoorde bij de grote pandafokkerij in het natuurpark, waar we onder andere de ‘panda crèche’ hadden bezocht. In een lange rij langs de achter glas opgestelde reuzenbox schuifelend, je kreeg vanwege de drukte amper de tijd om foto’s te maken van de drie baby pandaatjes. Doorlopen, mensen, doorlopen, er staan nog tig Chinezen op JOUW plaatsje bij het raam te wachten! En dat natuurpark is bij de Chinezen heel populair, dus het stikt er van de Chinezen!

Ik verheugde me mega op het weerzien met de kleinkinderen. Op hun bewonderende reactie: ‘Kijk eens wat oma en opa voor jullie hebben meegebracht? Helemaal uit China, dat is een land hier heel ver vandaan. Wij spraken daar de taal niet, maar we hebben toch deze prachtige PANDA’s voor jullie weten te bemachtigen! O, wat een knappe oma en opa!’ Toen we twee dagen na onze thuiskomst een rondje kleinkinderen gingen ‘doen’, voelde ik me helaas behoorlijk gammel. De erfelijkheid had ineens toegeslagen: de huisarts had me de dag ervoor gediagnosticeerd met astma. Pure pech, altijd latent aanwezig geweest en plotseling opgevlamd na de bronchitis van door de vakantie in combinatie met de luchtvervuiling in China. Nou ja, dacht ik, tot mijn pensioen nergens last van gehad en nu dit. Wat maakt het uit? Het gaat vast wel over, met al die puffertjes die ik nu moet gebruiken.

We begonnen bij Sanne en Veerle. Die haalden we samen met onze dochter van school. Ze keken allebei heel verrast toen ze ons zagen en draaiden ons daarna demonstratief de rug toe, alsof ze wilden zeggen: ‘Ja, daaaaag! Zo lang wegblijven en dan verwacht je zeker dat we elkaar direct in de armen vallen? We doen gewoon eerst lekker eenkennig, hoor!’ Ik begreep het eigenlijk wel en hoestte mijn teleurstelling weg. De PANDA-etuis vielen gelukkig in goede aarde. Toen naar het volgende kleinkind van anderhalf. Die strekte verheugd haar armpjes naar opa uit. Ha, die malle gekke opa, die altijd in is voor omhoog in de lucht gooien, ondersteboven hangen en vliegen als een ooievaar! Ben je er weer? Aan die oma heb ik toch niks, die kan door al dat domme gehoest niet eens meer VOORLEZEN of liedjes zingen! Op een gegeven moment kreeg mijn echtgenoot toch een beetje medelijden met mij en overhandigde mij onze kleindochter. ‘Hier, ga nu ook maar even bij oma zitten.’ Gevolg: een pruillip. Tja, dat hakte er stiekem bij mij toch wel een beetje in, ook al gunde ik hem zijn ‘succesje’. Gelukkig had ik het te benauwd om me er lang druk over te maken en ik heb met hem ook geen concurrentiestrijd wie voor de kleinkids de leukste is. Maar ik was nu voorbereid. En ja hoor, het vierde kleinkind stond trappelend van de voorpret al bij de voordeur ons op te wachten, negeerde mij volkomen en stortte zich in de armen van zijn opa. De PANDA die ik hem snel in zijn armen duwde gooide hij ter voorbereiding alvast in de lucht: ‘Kijk, zo wil ik het, opa!’ Ik heb mij toen maar gestort op het allerlaatste kleinkind, van acht weken oud, en die schonk mij de alleraanbiddelijkste lachjes, toen ik begreep dat zij een vuile luier had. En ze was helemaal verrukt van mij toen ik haar daarna de fles gaf: oma, dit is heel bijzonder, dit is de eerste fles die je mij in mijn korte leventje geeft en hij smaakt me zoooooo goed! Ik zal er een half uur over doen, dan kun je extra lang van mij blijven genieten. Ze maalde niet om al die pruttelende hijg geluiden die mijn longen sinds kort weten te produceren en viel ten slotte in mijn armen in slaap. Ik legde haar voorzichtig terug in de box, streelde haar roze wangetje en hoopte dat ze niet mijn genen heeft meegekregen. Maar dat geldt natuurlijk ook voor alle kleinkids.

Lees ook: Whats in a word