Gastblog Lisette: de laatste loodjes

De laatste loodjes wegen het zwaarst, zo zegt het spreekwoord. Maar geldt dat ook voor een zwangerschap? Veel vrouwen vinden van wel. Puffend en steunend komen ze rond die uitgerekende datum mijn spreekkamer binnen: ze zijn het zat. Die baby mag eruit, liever vandaag dan morgen.

In mijn eerste zwangerschap had ik dit ook. Ik vond de laatste loodjes alleen absoluut niet het zwaarst, dat vond ik de eerste periode van de zwangerschap. De onzekere weken waarin nog niemand wist dat ik zwanger was, en ik elke dat hoopte dat ik geen miskraam zou krijgen. Ik telde echt de dagen af in het begin.

Op het laatst telde ik ze natuurlijk weer af. Niet omdat ik de zwangerschap zat was, maar omdat ik me dood verveelde! Met 35 weken ging mijn zwangerschapsverlof in. Thuis was alles al klaar, het regende buiten en Netflix bestond nog niet. Ik sliep ’s ochtends uit, dus een middagdutje was nergens voor nodig. Wat moest ik de hele dag doen? Daarbij was ik razend nieuwsgierig naar de baby. Ik wilde hem in mijn armen houden, en snel ook.

Lees ook: blijf van mijn buik

Als ik nu terugdenk aan die tijd zou ik willen schreeuwen: geniet ervan!! (Jaja, cliché, ik weet het). Maar man, zo’n rustige tijd als toen heb ik nooit meer gehad.

Alleen had ik daar toen niet zoveel aan. Toen de baby besloot ook nog eens vier dagen ná de uitgerekende datum te komen, had ik het helemaal niet meer. Elke dag ná die 40 weken voelde als een bizarre dag, een soort tijdgat. De baby had er al moeten zijn maar was er nog niets. Ik had niets meer gepland, geen afspraken gemaakt, en leefde in een soort leegte. Waarbij er elk moment van alles kon gebeuren.

Uiteindelijk was die 40+4 als tijdstip van bevallen natuurlijk een peulenschil. Mijn volgende baby besloot bij 41+2 te komen, de laatste wilde er met horten en stoten met 41+5 eens een keertje uit. Die laatste twee keren vond ik dat heerlijk. Laat nog maar even zitten, die baby. Even genieten van de rust. Overtijd voelde toen voor mij als reservetijd, tijd die ik inmiddels goed kon waarderen! Ik hoefde niets, niemand verwachtte nog iets van me. Ik genoot.

Die laatste loodjes, ik vond ze dus zo zwaar nog niet. Hoe heb jij de laatste loodjes van de zwangerschap ervaren?

Ik ben Lisette, 32 jaar en moeder van drie kinderen. Voor MeervanMir beschrijf ik een aantal zaken die mij opvielen tijdens mijn eerste zwangerschap, tien jaar geleden. Omdat ik in die tijd studeerde voor verloskundige was ik mijn eigen proefkonijn ;). Je kunt meer van mij lezen op mijn eigen blog: www.lisetteschrijft.nl