Gastblog Veerlosaurus: I'm back!!!

Het is alweer enige tijd geleden, dat ik wat van mijzelf liet horen maar het is ook zo druk geweest de laatste tijd. Je hebt echt werkelijk geen idee hoe vermoeiend het is om elke keer weer geniale acties te verzinnen om mijn ouders en zusje te laten merken dat ik er ook nog ben. En soms gewoon om een beetje te kunnen zieken. Daarnaast schijn ik mezelf ook nog lichamelijk verder te moeten ontwikkelen (gaan staan en lopen en zo) dat ik eigenlijk tijd te kort kom. Dan moet je keuzes maken en voor mij is dat dan simpel…….gna gna gna.

Allereerst mijn grote zus. Oké, ik kan op zich redelijk met haar opschieten, want zij kan mij zo goed aan het lachen krijgen. Toch kan ik het niet nalaten om haar steeds meer in haar territorium door te dringen. Sinds ik kan kruipen kan ik zelfstandig naar haar kamertje om met haar keukentje te spelen. Beneden weet ik ook al haar spulletjes inmiddels te vinden. De kleinere items neem ik eerst in mijn mond om het dan op een totaal andere plek neer te leggen. Het liefst pak ik ook iets, dat ze heel eventjes had neergelegd maar wel weer wilde hebben. Loslaten is afstaan hoor! Soms als ik met mama aan het spelen ben wil zij ineens mee doen. Ammehoela! Ik ga dan gewoon heel hard brullen en gooi mezelf dramatisch op de grond. Het betekent sowieso dan wel het einde van het spel. Ook heb ik nu ontdekt dat mijn zus haren heeft. Daar kan ik goed aan trekken als iets mij niet zint.

Als tweede mijn papa. Hij is helemaal een makkelijke prooi. Mijn lieve vader is de kok in huis. Mama kookt echt bijna nooit. Sins een paar weken weiger ik gewoon te eten wat hij mij voorschotelt. Een kwestie van de lippen op elkaar doen en het hoofd demonstratief wegdraaien. Als hij het dan op het plateau voor me legt smijt ik het gewoon door de kamer. Overigens heb ik er ook geen enkel probleem mee om het hapje dat wel in mijn mond is beland er weer uit te halen en op de grond te gooien. Het liefst terwijl ik hem doordringend aan kijk. Dat is trouwens mijn ultieme pesterij, want ik weet dat hij dus elke avond op zijn knietjes op de grond zit om al mijn etensresten op te ruimen. Nou ja, alleen het vlees en toetjes niet. Die eet ik wel graag op.

Het leukste blijft nog altijd om mijn beide ouders tegelijkertijd het leven zuur te maken. Hoe? Met één simpel woord: slaap! En dan met name het gebrek aan. Als het enigszins mogelijk is blijf ik de hele avond wakker (met brullen en gillen aan toe mochten ze me weer neer willen leggen) en dan ook het liefst beneden. Ik haal mijn benodigde slaap wel in de middag weer in, maar dan wel op een ander tijdstip dan wanneer Sanne haar dutje doet.

Je kan je voorstellen dat zo’n gedetailleerde planning best veel tijd en energie kost. Het is dus belangrijk om het goed af te wisselen met zoete en schattige momenten. Dan kunnen zij zich ook weer een beetje opladen. Mijn grote masterplan ben ik nu aan het uitbroeden. Er wordt namelijk met smart gewacht op mijn eerste stapjes. Ze denken duidelijk er niet over na dat dat betekent dat ik nog meer mobiel zal zijn met alle gevolgen van dien….gna gna gna.