Vandaan om 15.45 uur mochten we dan eindelijk weer naar de verloskundige. Mijn moeder was lief langs gekomen om voor de Muppets te zorgen zodat we niet met het hele gezin op pad hoefden. De uren ervoor gingen tergend langzaam en toen het eindelijk zover was, was ik inmiddels ook op van de zenuwen.

De verloskundige nam ons gelijk de echokamer in. Wel zo fijn, want aan dat eerste plichtmatige geleuter had ik echt even geen behoefte. Ik kreeg wat gel op de buik en ze zette de kop erop en ging op zoek. Daar was mijn baarmoeder al snel in beeld. Deze was duidelijk gegroeid. Dat had ik zelf ook al gemerkt doordat al mijn darmen omhoog waren gedrukt en ik wel vijf maanden zwanger leek. Op het scherm bleef het een zwart gat. De verloskundige dacht wel iets gezien te hebben en wilde het zekerheidshalve even met een inwendige echo checken. Voordat dat kan moet de blaas leeg zijn, dus moest ik eerst even naar het toilet. Daar brak ik al een beetje. Ik had er een naar voorgevoel over.

De verloskundige liet heel subtiel de probe (de inwendige echo staaf) naar binnen glijden en hervatte de zoektocht naar een klein mini mensje. Tien seconden lang hadden we nog hoop en toen kwam het finale woord: niets. Er zat geen vruchtje in de vruchtzak en gezien de termijnen en zwangerschapstesten ging deze er ook niet meer komen. De tranen stroomden over mijn wangen, maar ik kon geen woord uitbrengen. We werden naar haar spreekkamer gebracht waar ze de dienstdoende gynaecoloog belde. Mijn lichaam heeft namelijk nog niet door, dat het voorbij is en het zag er niet naar uit dat dit op korte termijn wel geregistreerd zou gaan worden. Er zal dus een miskraam opgewekt moeten worden. Ik hoorde haar gravida 5 zeggen en het voelde als een klap in het gezicht. Het was inderdaad alweer mijn vijfde zwangerschap.

Het is nu een paar uur verder en ik kan zeggen dat het gezien de omstandigheden aardig gaat met mij. Ik ben nog steeds intens verdrietig, maar hoef gelukkig niet meer zoveel te huilen. Ergens wist ik al dat dit zou gebeuren. Ik baal gewoon ontzettend ervan, dat mijn lichaam dit niet zelf kan oplossen en ik nog steeds stomme hormonen produceer. Ik baal ervan dat we weer tijd kwijt zijn en opnieuw moeten proberen. Ik baal ervan dat ik mezelf goed genoeg ken om te weten, dat ik elke volgende zwangerschap extra bezorgd zal zijn in die eerste weken. We hadden ons gewoon erg verheugd op een nieuw klein wondertje.

Morgen moet ik naar de gynaecoloog voor een plan van aanpak. Er is een kans van één op honderd, dat de verloskundige er naast zat, maar dat betwijfel ik. Wat er gaat gebeuren en hoe weet ik niet. Ik wacht het gewoon af.  Uiteraard laat ik wel nog weten wat er besloten wordt en hoe dat verlopen is uiteindelijk. Vanavond doe ik verder even niets dan op de bank hangen, een zak chips openen en een slechte film kijken.

Gerelateerde posts:

De eerste echo……zwanger? Weg bij mijn verloskundige? De uitslagen van de eerste bloedtest zijn binnen Een positieve test betekent niet altijd een zwangerschap