De eerste medicalisering voor Noor

Soms is het tijd om weer over nieuwe drempels te stappen. Beslissingen te nemen, die je eigenlijk het liefst nog wat langer had uitgesteld, maar je uit liefde voor je gezin toch nemen moet. Wij zijn ook op zo’n punt beland na de vorige logeerpartij bij mijn schoonouders alsmede de laatste vakantie ervaringen. Noor slaapt namelijk gewoon soms heel erg ruk. 

Het hele gezin was wakker

Ik weet het. Met kinderen heb je nou eenmaal wel eens gebroken nachten, maar dat is toch net wat anders. Als Noor wakker is, is ze ook echt wakker en gaat ze niet meer slapen. Sterker nog, ze maakt de rest van het gezin dan ook wakker met haar intense klaagzang. Als we thuis zijn, slapen de andere kids er wel doorheen. Maar op vakantie merken we dat ze er toch wel echt hinder van ondervinden. We kwamen vaker vermoeider terug van een reis dan dat we heen gingen. De laatste keer bij mijn schoonouders was voor ons de druppel: we hadden welgeteld drie uur kunnen slapen! Noor was overprikkeld en de hele nacht aan het jammeren dan wel  krijsen.

De arts dacht mee

Manlief en ik hebben toen in goed overleg de kinderarts gebeld met het verzoek om haar iets anders dan de welbekende, in dit geval ook niet werkende, melatonine te mogen toedienen. Waar ik een enorm epistel had voorbereid om mijn punt te maken, zei de kinderarts gelijk “geen probleem”. Ze begreep de behoefte volledig en vertrouwde ons er in dat we er niet chronisch gebruik van zouden maken. We waren niet de eerste ouders van een kind met Kleefstra Syndroom met dit verzoek. En ja, ouders worden niet gezelliger van zulke gebroken nachten. Vooral vanwege de rest van het gezin, waren wij nu ook bereid om onze dochter te “drogeren”. 

De eerste keer

Het flesje met een kalmeringsdrankje, bij gebrek aan een beter woord, was al mee naar Europa-Park om eventueel gebruikt te kunnen worden. Ondanks een pittige nacht toen, hebben we het niet ingezet. Het is toch die drempel waar je even overheen moet. Dit weekend konden we er niet meer om heen en hebben we voor het eerst haar het drankje gegeven. Om half één ’s-Nachts was al duidelijk, dat zij geen intentie had om vrijwillig te gaan slapen bij mijn schoonouders. En daar zou ze iedereen de hele nacht wakker houden. Binnen tien minuten was ze vertrokken. Ze was vroeg in de ochtend nog even wat aan het mopperen, maar ook toen viel ze snel weer in slaap. 

En de opvolgende dag was ze het zonnestraaltje zelve. Kan ook wel met de zandbak te maken hebben, waar ze eindeloos in speelde. Maar toch. Het hele gezin én opa en oma hebben kunnen slapen. Zo zie je maar weer, dat sommige beslissingen heftig lijken, maar beter zijn voor het hele gezin. En natuurlijk zullen we niet te pas en te onpas haar medicaliseren. Maar soms kan een klein drankje voor even de oplossing zijn…