Gastblog Sofieke: even weer berichtje van mij

Ach en oh wee! Die moeder van mij is zo druk met van alles, dat ze gewoon vergeet dat mijn laatste blog gewoon van september vorig jaar is! De hoogste tijd dat ik weer even de teugels in handen neem en mijzelf een welverdiende podium geef. Want wees nou eerlijk: ik ben gewoon geweldig!

Mijn omgeving deelt mijn mening, hoor! Mijn grote vriendin Mariska op het kinderdagverblijf is ook fan van mij. Het zijn vooral mijn knuffels waar zij blij van wordt. Ik geef ze dan ook graag aan haar. Ze mag ook niet teveel aandacht aan de andere kindjes geven als ik er ben. En oh wee, als ze uit mijn zicht wegloopt! Eigenlijk is zij gewoon mijn mama op het kinderdagverblijf. Ik behandel haar daar net zoals ik thuis mijn eigen mama behandel. Alleen mijn dutjes kan ik op het kinderdagverblijf wel doen zonder eerst hard te huilen.

Thuis val ik het liefst in slaap met een mama die naar mij kijkt. Ze probeert wel eens weg te sluipen, maar dat heb ik haarfijn door! Binnen no time zit ik dan weer op mijn knieën, met dikke tranen door de tralies (spijlen) van het bedje heen. Ik heb de aandacht nodig!

Mijn dwingende geluiden maak ik ook graag als het avondeten of niet opschiet of de hapjes niet snel genoeg naar mijn mond gaan. Zien ze dan niet dat ik nooit verzadigd ben en gewoon door wil eten? Soms denken ze ook in mijn buurt iets in hun mond te kunnen stoppen. Hell no! Zij eten? Ik eten! Mij naar bed brengen als net het diner op tafel komt, is ook echt geen goed plan. Ook al heb ik zelf al gegeten dan. Ik word gewoon pisnijdig als ik vervolgens lege pannen zie waar ik geen hapje van gekregen heb. Ik houd gewoon van eten! Soms kruip ik dan ook onder de tafel om te ontdekken of er nog verloren kruimeltjes of rozijntjes zijn. Mama haalt mij er dan altijd weer snel onder vandaan. Flauw he?

Mijn zussen vind ik overigens geweldig! En al helemaal nu ze zo graag met mij spelen. Mijn grootste zus wil mij ook altijd graag optillen. Dat vind ik niet altijd even leuk. Mijn lieve zus boven mij heeft ook een aantrekkingskracht op mij. Wij houden van hetzelfde speelgoed en zij heeft zo’n mooi ding op haar neus waar ze doorheen kijkt. Daar wil ik zoooooooooo graag meespelen. Maar ook dat mag weer niet van mama. Dan tilt ze mij op en word ik een paar meter verder neergezet. Zo flauw!

Gelukkig kan ik tegenwoordig aardig kruipen, dus ik ben snel weer terug op mijn plek. Soms doe ik dan nog wel een paar pogingen de bril af te pakken, maar als ik vier keer verzet ben is het meestal niet leuk meer. Dus ben ik nu ook maar wat aan het oefenen met staan. Heel soms dan, want als mama daar enthousiast over wordt heb ik al geen zin meer. Ik doe niets op commando. Alleen lachen dan. Daar houd ik namelijk gewoon van. En op ontdekkingsreis gaan. Ik wil alle kastjes en laatjes openen, al het speelgoed van mijn zussen nader bestuderen en kijken hoe ver mijn vingertjes in dit witte vlakje, met die twee gaten, in de muur kunnen gaan (hoewel dat met dat nieuwe dingetje ervoor een onmogelijke opgave lijkt).

Hoe dan ook, volgens mama “ben ik er eentje”. Volgens mijn beide oma’s gaan mijn ouders nog hun handen vol aan mij hebben en volgens mijn zussen ben ik een vorm van speelgoed. Ik ben sowieso dus een echte aanwinst voor iedereen. Geen wonder dus dat ik zoveel lach! Tot volgende keer?