Gastblog oma Bobje: bakken en voorlezen op afstand

Sinds tante Corona op oorlogspad is, facetimen we elke dag met de kleinkinderen. Een goedkoop surrogaat voor bezoekjes, maar we kunnen ze in ieder geval even spreken en hun verhalen horen. Drie van de vier gezinnetjes zijn inmiddels aan het bakken geslagen. Ik volg hun bakkunsten via facetime en bewonder de foto’s die ik opgestuurd krijg: kleinkids met hun vingers verlekkerd graaiend in het deeg, of spatels aflikkend of vieze handen omhoog stekend, met een toet vol flodders deeg. Er worden errug veel koekjes gebakken en als ze ze zelf niet op kunnen, bij de buren afgeleverd en op de stoep gelegd. Met anderhalve meter afstand als ze aanbellen, maar de bewondering blijft altijd even groot: ‘Heb jij die ZELF gebakken?’

Voorlezen

Nu had onze jongste dochter iets nieuws bedacht: facetime voorlezen met oma. De andere oma was me al voorgegaan en nu was het mijn beurt. ‘Misschien komt het oma nu even niet goed uit,’ opperde mijn dochter voorzichtig, maar daar was geen sprake van, zag ik aan de besliste blik van onze bijna-vierjarige kleindochter. NU!VOORLEZEN! OMA! IK.KAN.NIET.LANGER.WACHTEN! Welk boek ze dan wilde horen, vroeg ik. Tot mijn grote schrik koos ze gedecideerd voor NIJNTJE, iets waar ik dus totaal geen zin in had. ‘Mam,’ zei mijn dochter, ‘ga anders zelf een boek in de speelkamer uitzoeken. Dat is toch ook een goed idee, hè?’  Dit tegen haar dochter, die ijverig knikte. 

Lees ook: gastblog oma – mijn eerste kraamtijd

Koekjes

Ik koos voor KOEKJES, van Ted van Lieshout. Het prentenboek van het CPNB tijdens een kinderboekenweek. Het verhaal in het kort: oma heeft koekjes gebracht en telkens verdwijnt er uit de trommel een koekje. Wij denken als lezer dat Diederik de hoofdpersoon onzin staat te verkopen als hij anderen de schuld geeft, maar nee hoor! Er zit ritme en herhaling in de tekst, dus prima geschikt voor het facetimen. Ik begon langzaam voor te lezen. Mijn kleindochter kon mij niet zien, alleen het boek dat op mijn schoot lag. Uiteraard toonde ik haar iedere keer de bijbehorende plaatjes en dan zei ze met een lichte zucht: ‘JA.’ Dat was haar enige reactie, ik kon niet ontdekken of zij stond of ergens op een krukje of iets dergelijks zat. Bij het allerlaatste plaatje, wanneer oma door de graafmachine met nieuwe koekjes naar haar kleinzoon getransporteerd wordt, rolden haar ogen bijna uit haar hoofd van verbazing: HÈ? Wat gebeurt hier? Waar zit die oma nou in? Ze is dol op graafmachines, vooral toen er eentje bij haar in de straat stond te graven. 

‘Nog een keer,’ bedong ze toen ik het boek dichtklapte. Maar dat weigerde ik. Toen dreigde ze me waarschuwend: ‘De ANDERE oma gaat straks wel voorlezen.’ Een kleine chantage van haar kant, waar ik niet in trapte. We maakten samen een deal: morgen mag ik het weer doen. Eerlijk om de beurt.

Lees ook: oma op de wc spotten

Natuurlijk ben ik allang blij dat ik op deze manier met facetimen mijn voorleessessie kan uitvoeren, maar eerlijk gezegd vind ik het in het echt zoveel leuker. Een kleinkind gezellig warm tegen je aangeprakt, de verstarring in het lijfje als het opeens heel spannend gaat worden, de ontlading als het verhaal ten slotte toch goed is afgelopen… Ik mis het oprecht. Sterker nog: ik mis de kleinkinderen! 

Ik denk dat ik binnenkort ook maar eens een cake ga bakken.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock