Wat heerlijk dat afgelopen week eindelijk de zwangerschapsaankondiging online kon gaan. Ik keek er al weken naar uit het bekend te maken, maar we wilden echt eerst even de termijnecho afwachten. Volledig overtuigd was ik ook nog niet helemaal van de zwangerschap. Wel elke week steeds meer, maar het begin was afzien. Al helemaal voor mijn omgeving.

Tien dagen na mijn ovulatie had ik al een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Aan de ene kant was ik dolblij, maar aan de andere kant begonnen toen ook gelijk mijn zorgen. Zou het deze keer wel goed gaan? De eerste mijlpaal die overwonnen moest worden was mijn menstruatiedatum. Ik was immers nog niet overtuigd en juist in die dagen kan er zoveel mis gaan. Gelukkig gingen we op wintersport en zou ik dus genoeg afleiding hebben. Nou ja, dat dacht ik. Twee dagen na mijn verwachte menstruatiedatum begon ik namelijk te bloeden. Ik was er van overtuigd dat het weer einde oefening was en ben eigenlijk een beetje ingestort in mijn vaders armen. Zo was gelijk de hele familie op de hoogte. Ook al hield het bloeden snel vrij op, toch kon ik het de hele week niet meer loslaten. Het hielp ook niet dat de schaarse aanwezige kwaaltjes stuk voor stuk verdwenen uit mijn lichaam. Het enige wat ik kon doen was hoop houden en wachten op de eerste echo.

Met vijfenhalve week zwangerschap mocht ik naar het ziekenhuis voor de eerste echo. Het enige wat toen zichtbaar was was een zwangere baarmoeder en een zwangerschapsring. Geen vruchtje en al helemaal geen kloppend hartje te zien. Het goede nieuws was dat de arts op dat moment niets van een dreigende miskraam kon constateren. Gelukkig mocht ik een klein weekje erna weer terug komen voor een nieuwe echo en was er toen een klein garnaaltje met een kloppend hartje te zien. Op zich een heel goed teken zou je denken, maar bij twee van de vier miskramen was er al een kloppend hartje gespot. Helemaal gerustgesteld was ik dus nog niet. Het hielp ook niet dat de verwachte zwangerschapskwaaltjes nog steeds niet gearriveerd waren. Bij Sanne en Veerle had ik op deze termijn de wcpot al menig keer geknuffeld. Nu helemaal niets!!!!

Een week later zat ik opnieuw bij de gynaecoloog en werd ik weer gerustgesteld. Het garnaaltje was keurig conform termijn gegroeid. Er was geen enkele reden tot zorgen, aldus de arts. Op deze woorden kon ik een dag teren voordat de angsten weer door mijn hoofd spookten. “Oh oh, krampjes. Dat kan nooit goed zijn.” Of “Oh oh , de krampjes zijn weg. Dat kan nooit goed zijn.” Eerlijk is eerlijk, ik maakte mezelf helemaal gek. Gelukkig wist manlief mij meestal wel gerust te stellen, maar wat keek ik voortdurend uit naar de volgende echo.

Het lijkt erop alsof de angsten nagenoeg zijn verdwenen sinds de termijnecho en ik eindelijk een beetje genieten kan van dit kleine wondertje in mijn buik. Het helpt ook wel dat mijn lichaam nu op en top in zwangere toestand verkeert. Dit kleintje blijft gewoon zitten!

Gerelateerde posts:

Miskraam nummer 4 is een feit Het eerste bloedonderzoek na weer een miskraam is gestart De uitslagen van de eerste bloedtest zijn binnen Het bezoekje aan de gynaecoloog