Gastblog Lisette: Wordt het een jongen of een meisje?

Vanaf het moment dat je vertelt dat je zwanger bent, gaan er de wildste speculaties over het geslacht van het kind. En daarbij natuurlijk de naam. Zo erg, dat ik op een gegeven moment zelfs van plan was om een prijsvraag uit te schrijven. Met als prijs een avondje oppassen op de baby?

Ik heb zelf alleen zusjes, dus er zijn mensen die er automatisch vanuit gingen dat ik ook een meisje zou krijgen. Ik kreeg zelfs al roze dingen in het begin. Anderen waren er juist van overtuigd dat we een zoon gingen krijgen. Zelfs mensen die ik alleen via internet sprak, dachten een voorgevoel te hebben. Waar het op gebaseerd was? Geen idee. Misschien de chinese kalender of een andere vage voorspelling. Iets handigs als de NUB-theorie kenden we nog niet in 2007…

Het maakte ons helemaal niets uit of het een jongen of meisje werd. Echt helemaal niets, en we rekenden nergens op. Toch was ik vanaf het begin wel erg benieuwd naar het geslacht. Je kunt je toch makkelijker een voorstelling maken van ‘later’ als je weet wat het gaat worden. En wat dacht je van de spullen die gekocht moeten worden?

Met 17 weken kreeg ik onverwacht een echo en toen zag ik het zelf al: een jongen! Het was niet met zekerheid te zeggen, maar leek er toch wel verdacht veel op. En toen werd het moeilijk: gingen we het geheim houden, of aan iedereen vertellen?

Eerst wilden we het geheimhouden, en ook niet vertellen aan mensen dat we het wisten. Maar dat is erg moeilijk. Zeker omdat het ook wel indruk maakt, als je weet wat het wordt. Ik wilde het liefst van de daken schreeuwen: we krijgen een zoon!! Al snel wist iedereen dat wij op de echo het geslacht hadden gezien, maar nog niet welk geslacht.

Dan wordt het lastig: bij elk woord dat je zegt, elk speeltje of kleertje dat je koopt, gaan mensen opletten. Als ik met mijn zusje in de H&M liep moest ik mezelf beheersen om niet direct naar de rekken met jongenskleding te rennen. Hoe moest ik nu ongezien van alles inslaan? In ons kleine dorp zou iedereen het al doorhebben als ik blauwe muisjes zou kopen. Moest ik alles ook in het roze kopen, alleen om de omgeving om de tuin te leiden?

En dan nog, we zouden in het nieuwe huis een kamertje voor de kleine gaan maken, dat moest een stoere jongenskamer worden. Dan zou niemand dat dus kunnen zien van tevoren. Nee, we gingen het vertellen. Stel dat we ons een keer zouden verspreken, zou het toch verklapt zijn. Dan liever op een leuke manier.

Toestanden als gender-reveal party’s met taarten of ballonnen, niemand had er ooit van gehoord in die tijd. En gelukkig, want al die poespas hoefde van ons ook niet. Na de twintig weken echo, toen we wisten dat alles er verder goed uitzag, hebben we aan iedereen verteld dat we een zoon zouden krijgen.

Die weddenschappen bleken overigens ook zonder mij te zijn afgesloten. Omdat ik het sneu vond voor de verliezers, heb ik elk familielid na de geboorte een avondje laten oppassen. Wel zo eerlijk.

Ik ben Lisette, 32 jaar en moeder van drie kinderen. Voor MeervanMir beschrijf ik een aantal zaken die mij opvielen tijdens mijn eerste zwangerschap, tien jaar geleden. Omdat ik in die tijd studeerde voor verloskundige was ik mijn eigen proefkonijn ;). Je kunt meer van mij lezen op mijn eigen blog: www.lisetteschrijft.nl