Soms maak je dingen mee waar je echt even stil van wordt en jezelf afvraagt of je misschien iets had moeten doen. Een soort van ingrijpen of zo. Vandaag heb ik echt even getwijfeld om mij ergens mee te bemoeien terwijl de ouders vlakbij zaten. Dit is wat er gebeurde.

Het was de dag dat mijn oudste twee zwemles hebben. De tijd dat zij in het water liggen te dobberen, geniet ik in de kantine van mijn zakje chipjes en een koude chocomel (ja, ik weet het, heerlijk kinderachtig) terwijl ik wat domme spelletjes op mijn telefoon speel. Soms zijn er ook kinderpartijtjes gaande en zit ik tussen allemaal hyperkinderen die met smart op hun patatjes aan het wachten zijn. Vanavond dus ook. Ik schat dat de jarige jongedame een jaar of acht was geworden. Echt nog zo’n leeftijd dat het heerlijk is om in het middelpunt te staan en je op en top jarig te voelen. Het meisje had samen met haar vriendinnen een zeemeerminfeestje gehad en als kers op de taart kreeg ze als cadeau haar eigen zeemeerminstaart om mee te zwemmen. Je had haar ogen moeten zien. Helemaal verrast en zo blij, het was echt schattig. En toen was daar de grote zus….

Grote zus vond het nodig om de vriendinnetjes van de jarige dame te vertellen dat ze een week lang had moeten aanhoren dat ze als een zeemeermin zou gaan zwemmen. Zo’n dertig keer heeft ze met een kinderachtig stemmetje “ik ga zeemeerminzwemmen” herhaald. Vervolgens begon ze haar zusje Ariël te noemen. Ik zag het arme kind steeds meer in elkaar krimpen toen haar vriendinnetjes begonnen mee te lachen met de zus. En het ging gewoon maar door. Ik zag echt een treiterij ontstaan waar ik normaal al ziek van word, maar al helemaal als het gaat om een jarig kind. En de ouders? Die zaten aan dezelfde tafel, helemaal in beslag genomen door hun telefoon.

Ik heb even overwogen de ouders aan te schieten of zelf de grote zus even te laten weten wat ik van haar gedrag vond. Uiteindelijk is het gebleven bij een vernietigende blik. Ze heeft het wel gezien, maar of het indruk heeft gemaakt? Eerlijk waar, mijn hart breekt gewoon als ik denk aan dat ontzettend blij jarige meisje dat met de minuut meer ineen kroop. Wat zou jij gedaan hebben?

Gerelateerde posts:

Werkende ouders en zieke kindjes Excuses aan alle moeders De luizenmoeder in het echte leven: het rapport Naar welk toilet moet de papa meegaan?