Vorige week kregen de leerlingen van juf Ank voor hun lees vorderingen een symbooltje zoals een zonnetje of een ster. Het gaf dan aan  hoe ver het kind zou zijn met lezen..  Sommige ouders konden zich niet herkennen in het symbooltje dat hun kind had gekregen en maakte daar een probleem van. Een jaar geleden zou ik het allemaal overdreven hebben gevonden, maar wij hebben inmiddels ook het eerste “oordeel” in de vorm van een tien minuten gesprek achter de rug.

Wat lijkt ze toch op mij

Toen de meester het  rapport voor las, leek het alsof hij mijn eigen kleutertijd beschreef. “Ligt goed in de groep, maar is niet echt actief tijdens kringgesprek”. Ik was het kleine muurbloempje, dat liever niet de aandacht kreeg. Mijn eigen dochter hoeft ook niet zo in de belangstelling te staan en klapt dan dicht. Dit betekent helaas ook, dat de meester lang niet heeft kunnen zien wat ze allemaal kan. Hij zei bijvoorbeeld dat ze moeite had met tot tien tellen. Really? Dat deed ze al op haar derde en nu telt ze tot dertig en maakt sommetjes onder de vijf. (Niet omdat ze dat moet, maar omdat ze dat leuk vindt.) De meester was daar verbaasd over en daar waren wij weer verbaasd over. Is ons kind thuis dan echt zo anders dan op school? Gelukkig nam de meester alle tijd om ons meisje met ons te bespreken. Hij zou in ieder geval proberen haar wat meer uit haar schulp te laten komen als het om het kringgesprek en de leerstof gaat.  Ach, het is de kleuterklas. We maken ons verder niet zo druk erover, want ze heeft nog alle tijd.

Wanneer onderneem je actie?

Misschien dat het anders is als je kind in groep zeven zit en dan met een rapport thuis komt waar je hem of haar niet in herkent. Laat je het er dan bij zitten of verlang / eis je dan dat de voldoendes in goedjes veranderd worden? Of leg je je dan neer bij het oordeel van de leraar. Ik vind het lastig hoor!