Tips voor als je kind gaat logeren en je er op tegen ziet of heimwee krijgt

Vorige week was het weekend dat Sanne uit logeren ging. Het moment waar ik weken tegenop had gezien, omdat ik bang was dat ze mij zo zou gaan missen. Echt voorkomen kan je het niet, maar ik heb wel mijn uiterste best gedaan om de kans er op zoveel mogelijk te beperken. Dit waren voor mij de vijf praktsiche tips:

Ik heb een week lang elke dag aangekondigd dat ze uit logeren zou gaan. Mijn idee erachter was, dat het dan minder als een verrassing zou komen. Het heeft me alleen niet veel hoop gegeven, want elke keer als ik erover begon riep ze keihard “nee!”
Mijn schoonouders kwamen een dag eerder, namelijk op donderdagavond. Op vrijdag pasten ze de hele dag op en vrijdagavond ging Sanne met ze mee naar hun huis in het oosten van het land. Ik denk als ze direct in de auto was gezet het een enorm drama zou zijn geworden.
Samen met Sanne heb ik haar koffertje ingepakt. Toen ik haar pyjamaatje erin deed kwam ze vervolgens zelf met al haar slaapattributen aanzetten om ook mee te nemen. En dat zijn er nogal wat! Lampje, popje, speentje, flesje en muziekboekje gingen de koffer in. We hebben ook samen kleren uitgezocht, die meegenomen moesten worden. Sanne had er de grootste lol in om alles in haar prinsessenkoffer te proppen.
Ik heb een kledingstuk van mijzelf meegegeven. Dit was een tip van een andere moeder. Mijn nachtjapon van die nacht is dus ook in haar koffertje gestopt. Van het idee alleen al werd Sanne helemaal blij en ze vroeg of ze deze dan ook aan mocht. Uiteraard.
Als laatste sprak ik met Sanne af, dat ze de volgende dag samen met oma maar wat lekkers bij de bakker in het dorp moest halen. Dit is een oude traditie vanuit ons gezin. Als kind kreeg ik namelijk altijd vijf gulden mee om samen, met de kinderen waar ik logeerde, wat lekkers van te kopen. Ik herinner mij dat nog zo goed, dus het heeft vast echt waarde voor mij gehad en aangezien Sanne op mij lijkt kon het geen kwaad dat te proberen.

En toen was het moment gekomen, dat ik toch echt afscheid moest nemen van mijn kleine meisje. Met gemengde gevoelens zette ik haar in het stoeltje achter in de auto. Ik gaf haar een dikke knuffel en vertelde dat ik van haar hield. Haar reactie? “Dag mama, tot ziens”. Je kan je voorstellen dat dat toch wel een beetje een anti-climax was voor mij op dat moment. Oké, het was heel fijn dat ik niet een snikkend meisje heb zien wegrijden, maar iets van blijk van affectie was wel leuk geweest. Wekenlang zag ik tegen dit moment op en dan wordt het zo afgedaan door mijn peuter. Gelukkig heeft ze het goed gemaakt toen we haar weer ophaalden. Ze sprong in mijn armen en vertelde dat ze mij zo had gemist. Overigens heeft ze geen heimwee gehad naar mij, maar wel naar opa en oma. Die hebben haar dus midden in de nacht bij mijn schoonzusje opgehaald. Verder heeft ze een top weekend gehad.