Onze jongste is jarig!

Whoop whoop! Mijn schattige kleine dreumesje is sinds gisteren gewoon een peuter! Jawel, ons moppie vierde haar tweede verjaardag. Reden genoeg om er even samen bij stil te staan. Ik startte met het maken van een filmpje met wat oude foto’s. En dat viel me wat zwaarder dan ik had verwacht. Niet alleen omdat ik besefte hoe die twee jaar voorbij gevlogen zijn. Heb ik wel genoeg genoten van haar in al die tijd? Maar vooral de foto’s van haar eerste weken raakten bij mij een gevoelige snaar.

Oud zeer

Ik schoolde zo door de allereerste foto’s van ons meisje heen en voelde een brok in mijn keel. Ze was zo heerlijk hummelig klein. Wat had ik mij verheugd op de eerste babyweken, wetende dat het mijn laatste kraamtijd ooit zou zijn. Ik wilde genieten van haar en ondertussen door de zorg van de kraamverzorgster een week lang wonen op een roze wolk. Maar nee, mijn eigenwijze drol besluit te poepen in het vruchtwater en het vervolgens in te ademen. Een ziekenhuisopname van een paar weken als gevolg. Als ik terug denk aan die tijd, heb ik echt geen flauw idee hoe ik het allemaal gedaan heb. Elke dag ging ik op en neer naar het ziekenhuis. Soms zelfs twee keer op een dag. Mijn middagdutjes, die je normaal doet als je net bevallen bent, sloeg ik over. En in de nacht ging mijn wekker zodat ik een lading melk kon kolven voor mijn hummeltje. Dat mijn lichaam een paar maanden later uitgeput was, verbaast me nu niet meer zo.

Een echte peuter

En nu is ze gewoon al twee!!! Een heerlijk kind ook, al zeg ik het zelf. Zij maakt ons gezin compleet en ik kan mij geen leven meer zonder haar voorstellen. Onze knuffeltante, ons blije ei. Wat genieten we toch ontzettend van haar. Haar grapjes waar ze zelf heel hard om kan lachen. De bizarre hoeveelheid woordjes, die ze inmiddels kent. De manier waarop ze je kin beetpakt en je dwingt haar aan te kijken als ze aandacht nodig heeft. De ontzettende eigenwijsheid door ons te verrassen met het door de kamer te lopen en het vervolgens niet meer te willen doen. De directie attitude door ons te vertellen dat “Noor ook” alles moet ondergaan wat zij op dat moment doorstaat (zowel de leuke als de minder leuke handelingen). De knuffels die ze geeft als er iemand verdrietig is. De wijze waarop ze zelf soms besluit dat ze naar bed wil om te slapen. Maar vooral ook de enorme enthousiasme en de overduidelijke liefde voor haar zussen. Ik kan zo eindeloos doorgaan met allemaal mooie uitspraken over mijn dochter. Maar als je mij al gedurende haar levensjaren al volgde, dan is het eigenlijk niet eens nodig. Haar blik, haar uitstraling zegt genoeg.

Gefeliciteerd lieve Sofieke, ons zonnestraaltje. Dat je altijd zo zal blijven lachen en mensen blij maakt door / met jouw aanwezigheid.

Gerelateerde posts:

Grensoverschrijdende borstvoeding filmpjes Maden in de luiers bij Bol.com? 12x ergernissen van het kinderdagverblijf Belangrijke vitamientjes, zo worden ze leuker!