Gastblog Lisette: blijf van mijn buik af!

De buik is toch wel hét grote fenomeen van het zwanger zijn. Iedereen kijkt ernaar, heeft het erover en helaas willen veel mensen er ook aan zitten. Al zijn er ongetwijfeld mannen de stiekem niet naar de buik maar naar de eveneens groeiende cup F kijken en daar aan willen zitten. Maar goed, de buik dus.

Toen ik net wist dat ik zwanger was, kon ik niet wachten tot mijn buik ging groeien en iedereen het kon zien. Vanaf 13 weken kon ik geen normale broeken aan, iedereen die het toen nog niet wist kon het wel zien. Ik was supertrots op mijn speciale zwangerschapsbroeken, wat zit dat heerlijk! Sowieso is zo’n broek met elastiek lekker warm in de winter en handig als je teveel gegeten hebt, en ook als je vaak moet plassen heb je geen gedoe met knopen en ritsen.

Maar dat aanraken van de buik blijft een ding. Met oud en nieuw was ik zo’n 14 weken zwanger, en iedereen wist het inmiddels. Waren er ineens mensen die over mijn buik gingen wrijven! Blijkbaar vonden ze het een goede gelegenheid om mijn buik ook nieuwjaar te wensen. Klein detail was dat de foetus ter grootte van een citroen op dat moment nog maar achter mijn schaambot lag te dobberen, terwijl die mensen ergens aaide in de buurt van mijn maag en galblaas. Ze wensten dus vooral mijn net verorberde oliebollen een gelukkig nieuwjaar. Ik stond versteld van zoveel brutaliteit. Is een zwangere buik algemeen bezit? En met stomheid geslagen zei ik er niet eens iets van.

Mijn buik werd in de weken erna een mooie ronde voetbal. Natuurlijk mocht de aanstaande papa wel over mijn buik aaien. Hij had ook altijd commentaar op de grootte, maar van hem kon ik het hebben (jouw schuld, zei ik dan). Dik worden was nu voor een goed doel. Een bijkomend voordeel was dat alleen mijn buik en borsten groeide, de rest bleef mooi slank. Nou ja, hetzelfde als voorheen kan ik beter zeggen.

Uiteindelijk kreeg ik in de laatste weken van die eerste zwangerschap vooral commentaar op het formaat van mijn buik: mensen vonden hem maar klein en vroegen of het kindje wel goed groeide. Bizar, omdat ik zelf studeerde voor verloskundige en regelmatig werd gecontroleerd door zowel mijn eigen verloskundige als door mijn stagebegeleiders. Tegen de mensen die mijn buik klein vonden zei ik ook altijd: ‘oh, ben je ook verloskundige?’

Stiekem werd ik er toch wel onzeker van. Was mijn buik echt zo klein? Inmiddels weet ik dat er altijd commentaar komt. Is je buik niet te klein, dan wordt er wel gevraagd of je geen tweeling krijgt. Ik heb alle opmerkingen gehad, maar beviel van drie heel gemiddelde kinderen.

En wat ze zeggen is ook waar: daarna ga je die buik en dat gezellige getrappel best een beetje missen. Die zwangerschapsbroeken niet, die draag ik stiekem nog steeds…

Ik ben Lisette, 32 jaar en moeder van drie kinderen. Voor MeervanMir beschrijf ik een aantal zaken die mij opvielen tijdens mijn eerste zwangerschap, tien jaar geleden. Omdat ik in die tijd studeerde voor verloskundige was ik mijn eigen proefkonijn ;). Je kunt meer van mij lezen op mijn eigen blog: www.lisetteschrijft.nl