Mijn eerste tatoeage (of niet?)

De laatste tijd zijn de meiden erg gefascineerd over het fenomeen tatoeages. Ze vinden al die plaatjes op het lichaam maar al te interessant en vragen zich ook vaak af wat de betekenis er achter is en waarom men dit voor eeuwig op het lichaam wil hebben. Ik probeer ze een beetje uit te leggen dat een tatoeage soms heel speciaal voor iemand kan zijn. Bijvoorbeeld de naam van je kinderen op je arm. Dat begrijpen ze nog wel, maar al die enorme bloemen en plaatjes vinden ze maar wat raar. Ergens hoop ik stiekem dat ze deze insteek blijven houden.

Mijn tatoeage

Toen ik net achttien jaar oud was, had ik het geniale idee om een tatoeage te laten zetten. Samen met een goede vriend reisde ik naar Leiden af naar een, volgens hem, goede inktzaak. Hij had zelf het plan om een doodshoofd op zijn bovenarm te laten tatoeëren. Beiden nog ontzettend bleu en er vol van overtuigd al heel volwassen te zijn, stapten we de zaak binnen. Vol spanning bekeken we de boeken met voorbeelden. Het zag er allemaal zo prachtig uit. Wetende dat mijn ouders mij zouden vermoorden als ik een enorme afbeelding vereeuwigd op mijn lichaam zou hebben, besloot ik voor iets subtiels klein te gaan op mijn enkel of net onder mijn bikinilijn. Maar mijn vriend mocht eerst. Ruim een uur heb ik zijn vertrokken gezicht mogen aanschouwen, wat mij al flink deed twijfelen aan ons geniale plan. Toen hij vervolgens 750 gulden moest afrekenen en later voor de inkleuring zou moeten terugkomen, wist ik het zeker: dit geintje kostte mij teveel geld om door te zetten!

Geen spijt!

Inmiddels ben ik wel volwassen en tig wat jaartjes ouder en wat ben ik blij dat ik op mijn achttiende zo’n krent en angsthaas was. Anders had ik wellicht nu rondgelopen met een totaal uit de mode trible of nog erger: een aarsgewei! En hoe je het wendt of keert, met een tatoeage kijkt men in eerste instantie toch echt anders naar je. Je valt gelijk onder een stereotiep. Is het terecht? Nee, maar het is nou eenmaal zo. Alhoewel het wel steeds meer een normaal verschijnsel lijkt te worden om je huid zo te verfraaien. En toch ken ik ook steeds meer mensen die er immens spijt van hebben inmiddels en het liefst het willen laten verwijderen, dus de tattoo laseren.

Nu nog wel?

Waarom ik nu geen tattoo meer zou willen? Ik denk dat alle plaatjes een modeverschijnsel zijn en je uiteindelijk er op uit gekeken raakt. Daarnaast wil ik ook liever niet dat mijn kinderen zoiets op jonge leeftijd gaan doen, dus iets met goed voorbeeld doet volgen. Ook vind ik een verse tattoo bij een jong persoon zeker er mooi uitzien, maar niet op oude verrimpelde lichamen. Ik zie mijzelf dan al voor mij als een oud vrouwtje met plaatsjes op de armen, die totaal onherkenbaar zijn geworden. Met een beetje pech wat operaties eroverheen waardoor er al helemaal niets meer van te maken is. En het scheelt enorm veel centjes. Geen geld voor het zetten en ook zeker geen euro’s dat ik uit hoef te geven om het weg te laten halen. De enige laser waar ik graag geld aan uitgeef is die van de laserontharing. Gezien mijn haarkleur kost dat al bakken met geld om aan te pakken. En ook dat is met het ouder worden steeds meer noodzakelijk aan het worden. Iets met nare heksenharen op de kin.

Al met al kan je dus zeggen dat ik zelf geen fan (meer) ben van tatoeages en ik zal, waar ik kan, het ook zeker bij mijn dochters ontmoedigen. Neemt niet weg dat een ieder ander voor zich zelf moet beslissen. Word je blij van een tattoo? Doe het dan vooral gewoon!

Uitgelichte afbeelding: Dreamstime

Gerelateerde posts:

Meerdere schermen betekent een goed internet nodig Ondernemen doe je niet zonder een bedrijfsaansprakelijkheidsverzekering Wanneer je uitmest en de boel omgooit Shoppen voor manlief doe ik liever zonder hem