Die moeder van mij is echt stiekem heel gemeen. Wekenlang heeft ze ons een wortel voor gehouden wat uiteindelijk een stuk onkruid bleek te zijn. Voorlopig vergeef ik het haar niet. Ik zal je vertellen wat er gebeurd is.

Ik hoorde mama smoezelen met papa. Ik dacht iets te horen van prikjes, maar sloeg daar verder geen acht op. Geen idee meer wat dat nou inhield. En inderdaad, op een gegeven moment werd ons verteld dat er een moment zou komen dat we langs de dokter zouden gaan om een prikje te halen. Mijn grote zus werd gelijk enthousiast en begon te kwebbelen over ballonnen en fristi en dergelijke. Ik dacht dus daardoor dat een prikje halen een leuke gebeurtenis zou zijn. Waarom zou er anders zo blij over gedaan worden? Wekenlang heb ik er naar uitgekeken en vorige week was het dan eindelijk zo ver.

Mijn zussen en ik gingen samen met mama naar de assistente van de huisarts voor de prikjes. Even hadden mijn grote zus en ik nog een onenigheid over wie er eerst mocht en zo lief als ik ben, mocht zij als eerste van mij. Bij de huisarts was er een speelhoek waar we eerst nog mochten spelen. Het was dus echt een leuke gebeurtenis, de prikjes halen. Binnen in de kamer van de assistente stond een groot bed met papier erop. Mijn zus klom er snel op terwijl ik de bottenman bestudeerde. We hadden er echt zin in! Totdat ik besefte wat een prik is!

Die mevrouw zette een scherp ding in de arm van mijn zus! Ammehoela dat dat leuk is! Mijn zus moest huilen, dus dat doet gewoon pijn. Ik deed het enige wat je dan kan doen: heel hard huilen en zeggen dat je niet meer wil. Mijn zus probeerde, op verzoek van mijn moeder, mij nog er van te overtuigen dat het echt wel mee viel en geen pijn deed. Maar op de één of andere manier waren haar woorden door de tranen en snikgeluiden heen niet zo geloofwaardig meer. Ik wilde het gewoon echt niet.

Mama is helaas nog sterker en heeft me vastgehouden terwijl die mevrouw die naald in mijn arm zette. Ze bood me nog een ballon aan, maar deze heb ik geweigerd met een luide gil. Mijn moeder heb ik betaald gezet door twee uur lang onafgebroken te huilen / jengelen. Maar ik weet wel dat ik haar dus niet meer hoef te vertrouwen als het om leuke uitjes gaat.

Lees ook: ik kan heel goed alsof doen

Gerelateerde posts:

Gastblog Veerle: lang leve de griep epidemie Gastblog Veerle: ik ben een sandwichkind Gastblog Veerle: ik kan heel goed alsof doen Gastblog Veerle: allemaal nieuwe mijlpalen