Gastblog Lisette: geniet er maar van, het gaat zo voorbij (cliché’s in de zwangerschap deel 2)

Nog zo’n vreselijke uitspraak vond ik dit in de zwangerschap. ‘Geniet er maar van, het gaat zo voorbij!’ Nou, de eerste 12 weken kon ik de klok wel vooruit kíjken. Man, wat duurde het lang tot ik die magische grens was gepasseerd. Tergend lang duurde de tijd tussen echo’s en controles bij de verloskundige. Pas daarna kon ik een klein beetje genieten: ja, ik ben zwanger, en blijkbaar gaat het goed.

Toen die 12 weken voorbij waren, kon ik juist weer niet wachten tot ik de kleine voelde bewegen. Dat zou pas echt geruststellend zijn. Rond 17 weken voelde ik de eerste trapjes, en ging ik toeleven naar de volgende mijlpaal: de 20 weken echo. Ook die bleek, na een eerste tegenvaller, gelukkig goed. Wat mij betreft kon het echte genieten daarna pas beginnen.

En ineens ging het hard. De weken vlogen voorbij, waarschijnlijk ook omdat ik werd afgeleid door mijn studie en de stages. Als iemand me vroeg hoe ver ik was moest ik nadenken: was ik nu 24 of 25 weken? Ik hield het niet meer minutieus bij. Tot 35 weken dan, toen ik met verlof ging. Daarna leken de dagen weer te kruipen. Want man, wat waren die dagen lang! Alles was klaar voor de baby, en ik verveelde me te pletter! De mensen die zeiden dat ik moest genieten kon ik wel slaan. Ik wilde gewoon iets te doen hebben, ik wilde dat die baby kwam!

Pas nu, met drie kinderen, begrijp ik die uitspraak. Geniet er nog maar van. Die tijd, de tijd vol verwachting, waarin je nog volledig blanco bent (en knetternaïef) komt nooit meer terug! Zo rustig ga je het gewoon nooit meer krijgen. Kinderen, hoe leuk ze ook zijn, vreten energie. En ook als ze er niet zijn ben je aan het opruimen, de was aan het doen, en druk bezig met ze te missen.

Lees ook deel 1

Dus inmiddels maak ik mezelf er ook schuldig aan. Tegen elke zwangere roep ik: ‘geniet er maar van, het gaat zo voorbij!’ En als ze me verbaasd aankijken dan denk ik: wacht maar. Deze tijd komt nooit, nooit meer terug.

Ik ben Lisette, 32 jaar en moeder van drie kinderen. Voor MeervanMir beschrijf ik een aantal zaken die mij opvielen tijdens mijn eerste zwangerschap, tien jaar geleden. Omdat ik in die tijd studeerde voor verloskundige was ik mijn eigen proefkonijn ;). Je kunt meer van mij lezen op mijn eigen blog: www.lisetteschrijft.nl