Daar is ze dan eindelijk: Riva Maria Paap

Wachten, wachten en nog eens wachten.

Daar is ze dan eindelijk! Ons derde kind, onze prachtige dochter, nog zo’n wonder!

Op 12 oktober om 8:15 is ze geboren: Riva Maria Paap.

Ze heeft lang op zich laten wachten. Stiekem had ik wel verwacht dat ze voor de uitgerekende datum zou komen en zoals ik al eerder schreef, stond alles al klaar. Dus was het vooral wachten, wachten en nog eens wachten. Ik heb me rot gelachen om alle opmerkingen die ik elke keer kreeg van mijn omgeving. “Nou, ze zit wel lekker warm bij jou”, “Fiets je nou nog?”, “Ach, arme Joos!”. Gelukkig heb ik mij tot op de laatste dag heel goed gevoeld en ook sliep ik nog steeds goed, dus ik wachtte het rustig af.

Alles zit nog potdicht!

Inmiddels was ik al meer dan een week ‘overtijd’ en had ik een afspraak met de verloskundige. Ze zou even kijken of het zin had om mij te strippen, om de boel een beetje op gang te helpen. Strippen bleek onmogelijk, want alles zat nog potdicht. Dus wachtten we gewoon rustig verder en hadden we voor dinsdag 12 oktober een nieuwe afspraak gemaakt. Die afspraak ging uiteindelijk niet meer door.

When you know, you know.

Op maandag 11 oktober ging ik nietsvermoedend weer op tijd naar bed. Rond 2.30 werd ik wakker van de pijn in mijn buik. “Ja!”, dacht ik. “Dit is die pijn die ik mij herinner!”. Al weken was ik alert op ieder krampje, maar elke keer was het niks. Maar als het zover is, dan weet je het zeker. Die pijn is met geen enkele andere pijn te vergelijken. When you know, you know. Rond 4.30 belde ik de verloskundige en die was er om 5.15. Inmiddels had ik al 3 cm ontsluiting en mochten we richting het ziekenhuis. De duur van mijn vorige bevalling en de ochtendspits waren reden genoeg om op te schieten. De weeën hielden niet op!

In bad? Dat had ik van te voren niet bedacht!

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis trok ik gelijk mijn kleren uit en badjas aan. De weeën kwamen best snel achter elkaar, maar ik kon tussendoor gelukkig nog mijn koffertje uitpakken en mijn bevalplan aan de verloskundige geven. Ze vroeg of ik zin had om in bad te gaan. In bad? Daar had ik van te voren nog niet over nagedacht. Ik ging even een kijkje nemen en zag dat het een prachtig groot bad was met verschillende kleuren lichtjes erin. Ik was om en het bad werd gevuld! Wat was dat heerlijk! Voor zover een bevalling heerlijk kan zijn😊. Ik kon tussen de weeën door goed ontspannen. Voor ik het wist had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Slechts een paar minuten later pakte Sylvester onze Riva uit het water en legde haar zo op mijn buik. Wat een wonder weer!

Hoeveel zeg je?

Kort na de bevalling moesten we weer richting het bed. In bad is het niet mogelijk om het bloedverlies goed te meten en aangezien ik bij mijn eerste bevalling behoorlijk wat bloed ben verloren, moesten ze dat wel goed in de gaten houden. Riva was heel alert en ze zag er heel gezond uit. Ook ik was er zonder kleerscheuren vanaf gekomen 😊. We konden haar in alle rust bewonderen en ze begon al snel te drinken aan de borst. Toen was het tijd om te wegen. Nietsvermoedend legde de verloskundige Riva op de weegschaal. “4562 gram!?”, zei ze! “Hoeveel zeg je?” Onze mond viel open van verbazing. Op alle echo’s was ze ‘gemiddeld’ en nu kwam er zo’n zware baby uit? Dat zagen wij niet aankomen. Lang was ze niet, maar ze had lekkere dikke benen en een behoorlijk bolle toet! Omdat ze zo zwaar was, moest haar bloed gecontroleerd worden op suiker en wilde de kinderarts haar even zien. Gelukkig zag alles er keurig uit en mochten we rond 14.00 richting huis.

Wat een geluk!

Vol spanning zaten Marley en Lennox thuis te wachten met de oma’s. De oma’s waren rond 11 uur naar school gegaan om iedereen te vertellen dat Riva was geboren. De traktatie, die al klaar stond, hebben de kinderen gelijk uitgedeeld. Het huis was al versierd en de beschuit met muisjes stonden klaar! Toen we kwamen aangereden, kwamen ze gelijk naar buiten. Wat waren ze nieuwsgierig naar hun zusje! Ze konden niet wachten om haar vast te houden en haar te knuffelen. Even later zaten we met z’n vijven op de bank. Met z’n vijven!!! Ik keek naar mijn drie prachtige kinderen en mijn lieve man die mij weer zo goed bij heeft gestaan en ik kon maar één ding denken: Wat een geluk!