Het verhaal van vrijdag de dertiende

Eigenlijk begint het verhaal al de avond ervoor. Manlief was aan het hardlopen en ik was aan het Netflixen op de bank. Ineens voelde ik hele nare krampen. Vol overtuiging dat het nu menens was appte ik manlief dat hij naar huis moest komen. Linda bereidde zich ondertussen voor op twee logeetjes. Twee uur lang heb ik me kranig gedragen en alle ongemakken weggepufd. En toen ineens was het over. Nou ja, er was wel wat activiteit, maar verre van noemenswaardig. Ik was er helemaal klaar mee en manlief volgens mij ook, want hij zei gelijk dat hij mee zou gaan naar de gynaecoloog de volgende dag.

Daar zaten we dus op vrijdag de dertiende bij mijn grote vriend de vrouwendokter. Hij vond het jammer dat het strippen van de vorige week geen effect had gehad en toen ik hem vertelde over de avond ervoor gingen zijn wenkbrauwen eventjes medelevend omhoog. Hij zou mij wel even inwendig onderzoeken of er al wat vorderingen ware. Tien minuten later lag ik huilend op de onderzoeksbank. Ik was gewoon helemaal op en dat toucheren had daar niet echt bij geholpen. De gynaecoloog begreep mij volledig en zonder iets te zeggen belde hij de verloskamers met het verzoek mij een handje op weg te helpen. Helaas was er absoluut geen plek voor mij op dat moment, maar ik zou me wel de volgende ochtend mogen melden. Er was een einde in zicht! Nog geen uur later werd ik gebeld door het ziekenhuis, dat ik mij die middag om twee uur mocht melden voor een zogeheten actieve inleiding. Het zou die dag nog gaan gebeuren!

Om klokslag twee uur was ik dan ook in het ziekenhuis. Het idee was dat ik eerst aan de ctg zou liggen en dat ze daarna mijn vliezen zouden proberen te breken. Dit zou gemakkelijk moeten kunnen, want ik had al vier centimeter ontsluiting. Van het idee van weer een touchering werd ik niet blij, maar ze beloofden mij dat dit pijnloos zou zijn. De hoop was dat door het breken van de vliezen de weeën op gang zouden komen en zouden doorzetten. Zo gezegd zo gedaan: om exact tien over drie braken ze mijn vliezen. Na een kwartier begon ik wel al iets te merken. Het was wat oncomfortabel, maar echt heftig vond ik het nog niet. Ze werden wel wat sterker naarmate de tijd verstreek, maar ik was nog uitgebreid aan het kletsen met manlief en mijn schoonmoeder. Rond een uur of vijf werd ons eten gebracht. Tussen de weeën door voerde mijn schoonmoeder mij wat hapjes. Niet teveel, want anders zou het er geheid weer uit komen, maar ik moest echt wat eten. Om half zes kwam de verloskundige de voortgang checken en concludeerde dat ik vijf centimeter ontsluiting had. In ruim twee uur één centimeter verder? Dit kind wilde er echt niet uit. Toch was het voor de verpleegkundige voldoende om een couveuse naar binnen te rijden (puur uit voorzorg) en alle bevallingsbenodigdheden klaar te leggen. Voor mijn baarmoeder een duidelijk signaal blijkbaar, want vijf minuten later begon de ellende.

De ene wee ging volledig over in de andere. Ze waren pijnlijk, gemeen en scherp. Daarnaast zaten ze bijna volledig in mijn rug. Pas na drie kwartier bedachten we dat het wellicht handig was om tegendruk te geven op mijn rug. Dat hielp wel een klein beetje. Toch hing ik elke wee volledig in manlief zijn armen. Op een gegeven moment voelde ik zijn hand bij mijn mond en wilde ik mijn tanden er in zetten. Gelukkig voor hem besefte ik dat op tijd, want ik had waarschijnlijk heel hard door gebeten. Achteraf zei hij dat hij hem wel even kneep toen hij mijn tanden bij zijn hand zag en voelde. Toen ik op negen centimeter zat eiste ik een vorm van verdoving. Al was het maar om twee weeën weg te nemen. De arts en verpleegkundige zeiden dat ze het in orde zouden maken, maar zelfs toen wist ik al dat ze niets meer deden. En inderdaad, vijf minuten later mocht ik persen.

Dat persen is ook een vak apart. Net wanneer je in de flow zit, moet je stoppen. Dat kost meer inspanning dan het persen zelf! De tweede keer dat ik even pauzeren moest, was omdat wellicht oma of papa de kleine wilde aanpakken? Serieus? Daar stopte ik dus niet voor!!! Gelukkig hadden oma en papa dat ook door en mocht ik snel verder gaan. Op een normale wijze ter wereld komen was blijkbaar te gewoontjes, want mevrouw vond het nodig met de ene hand naast haar hoofd en de andere op haar rug door mijn geboortekanaal te manoeuvreren. En dat naast haar al leuke omvang van 4365 gram. De verbazing was dan ook groot dat er zo’n enorm kind uit kwam zonder al teveel beschadiging aan mijn onderkant. Slechts één hechting!

En toen was onze lieve Noor er! Een heerlijke dikke relaxte baby.  Was de bevalling pittig? Absoluut! Ik denk zelfs wel het ergste natuurgeweld van de drie, maar wat was het het weer waard. Inmiddels is het bijna een week geleden en het herstel verloopt zeer goed. En Noor….zij is echt de meest zoete baby die er bestaat!!!

Gerelateerde posts:

Wat vrouwen wél zouden moeten onderhouden voor een bevalling Mijn vader was bij de bevalling Mijn vliezen braken tijdens mijn babyshower Medische termen: prematuur en dysmatuur