Ik begrijp werkelijk niets meer van de mensen van tegenwoordig. Het lijkt wel alsof men met de dag asocialer en onvriendelijker wordt. En als je er iets van zou zeggen, zou je een sneer terug krijgen. Gisteravond werd mij weer al te duidelijk, dat als puntje bij paaltje komt, iedereen aan zijn eigen lot wordt overgelaten.

Ik had met een vriendinnetje afgesproken om een filmpje te pakken. Aangezien ik toch wel vermoeid was van het weekend, besloot ik de auto te nemen. Vanaf de garage zou het een paar honderd meter lopen zijn naar de bioscoop, dus prima te doen. Vlak voor de bioscoop knikte ik door mijn enkel en lag ik languit op straat. Midden op de trambaan. Ik zag mensen naar me kijken, maar niemand die reageerde. Ook niet toen ik probeerde op te staan, dit niet lukte en ik luid snikkend naar de kant ben gekropen. Inderdaad, op mijn knietjes en mijn handen. Aan de kant heb ik nog even staan janken van de pijn om vervolgens mijzelf richting de bioscoop voort te bewegen. Niemand die mij vroeg of het wel ging. Iedereen was druk met zich zelf bezig en had geen oog voor die strompelende zwangere vrouw.

In de parkeergarage was het net zo’n feest. Ik had bij de bioscoop zo’n speciale kortingsparkeerkaart gekocht. In de garage bleek echter, dat die dame achter de balie, mij het verkeerde kaartje had meegegeven. Deze werkte dus niet in de automaat. Ook daar barstte ik weer in tranen uit. De jongeman van de parkeergarage deed niets anders dan mij aankijken en nakijken toen ik al snikkend weer strompelde naar mijn auto. Een blik van medeleven zou al voldoende zijn geweest, want ik voelde me zo alleen en verloren. De terugreis naar huis was ook alles behalve een fijn ritje. Het deed echt enorm veel pijn elke keer als ik mijn koppeling intrapte.

Eenmaal thuis heb ik mezelf in de armen van manlief gestort en mij laten verzorgen. Mijn enkel was inmiddels helemaal dik en nog pijnlijker geworden. Maar het was vooral de hulpeloosheid dat ik gevoeld had, waar ik zo enorm verdrietig over was. Dat mensen zo onverschillig zijn, dat ze een hoogzwangere vrouw zo kunnen laten liggen op de trambaan! Waarschijnlijk heeft er vast iemand het wel nog weten vast te leggen, want daar heeft men wel tijd voor. Dan is er toch iets mis met onze samenleving?

Lees ook: Ben je nou helemaal?

Gerelateerde posts:

Ik ben borstvoeding moe Werkende ouders en zieke kindjes Mijn baby slaapt ‘s-nachts in mijn armen … nou en? Naar welk toilet moet de papa meegaan?