De eerste keer open dag van een voetbalclub

Een twee weken geleden waren we met het gezin op visite bij goede vrienden. Geen idee hoe we op het onderwerp toen kwamen, maar ineens hadden we het over voetbal en voetbalclubs. En dan vooral over Feyenoord. Wat bleek? De man des huizes vertelde dat hij kaartjes voor de open dag van Feyenoord had, maar helaas zelf verhinderd was. Dat klonk als muziek in de oren van onze 9 jarige voetballer. Of wij wellicht dan zouden kunnen gaan in de plaats van hem, vroeg ik brutaal. Ja hoor, dat was geen enkel probleem.

Eerst wat uitzoeken

In eerste instantie dacht ik vrolijk met de auto te kunnen gaan, maar daar kwam ik snel op terug. Er waren duizenden kaartjes verkocht en al die mensen zouden op hetzelfde tijdstip ongeveer aankomen. Gelukkig bleek er een goede ov verbinding. Ik was even bang om als sardientjes in een blik vervoerd te worden, maar dat viel alleszins mee.

Mijn grootste zorg was eigenlijk de namen op de kaartjes. Die waren natuurlijk niet van ons. Hoe strikt zouden ze daar mee omgaan? Zouden we na een uur metro en tram weer ongedane zaken retour moeten gaan? Gelukkig bleek ook dat allemaal wel mee te vallen en na een drie kwartier in de rij staan, mochten we eindelijk naar binnen.

Een bijzondere ervaring

Eenmaal was het een enorme drukte uiteraard. Dochterlief viel een beetje uit de toon met haar st.Germain pakje, dus besloot ik haar te verwennen met een heus Feyenoord shirt. Wel die van vorig jaar, want nieuwe shirts kosten echt belachelijk veel. En ik schafte een trainingsshirt voor haar aan. Kind was intens blij ermee. Maar wat een gedoe was dat zeg. Je staat rustig een drie kwartier in de rij ervoor en iedereen probeert voor te dringen. Ik hoorde twee volwassen mensen taal uitslaan, die niet voor kinderoortjes bestemd was. Puur en alleen omdat ze vonden dat beiden dat ze als eerste aan de beurt waren. Ik zag ook wel mensen voordringen, maar die zagen er niet uit alsof ze het van mij zouden accepteren als ik er wat van zou zeggen.

Ook in het stadion zelf had ik zo’n ervaring. Achter mij werd er flink op los gepaft en ik durfde niet er wat van te zeggen, omdat ik echt verwachtte dan een klap te krijgen. Vreemd dat dan de angst toch ergens overheerst.

Een magisch moment

Vanaf half twee zaten we op de tribunes waar we dachten dat om twee uur de nieuwe Feyenoord aanwinsten gepresenteerd zouden worden. Dat bleek half vier uiteindelijk. Ondertussen kwamen diverse dj’s hun kunstjes vertonen op een bijzonder hoog volume. Ik denk dat als mensen voortdurend in dat geluid in een stadion zitten mijn opmerkingen sowieso niet meer kunnen horen. Ook Lee Towers deed nog even zijn act. Mijn hemel, wat is die man oud geworden. Maar het mooiste moment was natuurlijk toch toen het elftal gepresenteerd werd en ook de helikopter op het veld landde. Het enorme gejuich en enthousiasme van alle mensen in het stadion voelde feestelijk en aanstekelijk aan. Je kon niet anders dan blij ervan worden. Dochterlief had ook een bijzonder grote glimlach op haar gezicht.

Nog een keer?

Het stadion eenmaal uit stond er uiteraard een immense rij bij de tramhalte. We besloten dus gewoon lekker te gaan lopen. Immers was het heerlijk weer. Onze oortjes suisden nog na van het lawaai en we moesten aandachtig luisteren naar elkaar. Dochterlief vond het geweldig en wil graag volgend jaar als nieuw “kameraadje” het veld op. Nu ik weet wat een dag inhoudt, kan ik mij op volgend jaar beter voorbereiden. Of manlief gaat! Alhoewel de dag zo doorbrengen met dochterlief, bijzonder en leuk genoeg is om al het andere voor lief te nemen.