Oma Bobje vertelt: een aandoenlijke jarige

Toen mijn echtgenoot en ik aanbelden, hoefden we niet lang te wachten. De jarige job rukte de voordeur open en vloog op ons af: ‘Oma en opa, jullie zijn er!’ Ze had vandaag speciaal haar ELSA jurk aangetrokken, vertelde ze, want ze was de jarige prinses! Dat wist je toch, oma? Ja, dat wist ik.

Onze jongste kleindochter, vier jaar alweer, en ook al naar school geweest om te wennen. Ze had me uitgebreid via facetime laten zien wat ze die dag op school ‘geleerd’ had: ‘Als je iets aan de juf wilt vertellen, dan doe je dat zo, oma!’ Armpje omhoog, met uitgestoken klein wijsvingertje en je lippen stijf op elkaar. Niks roepen door de klas, dat mag niet, er zijn meer kindjes die ook aandacht willen.

Ze was duidelijk trots op haar zo snel vergaarde kennis.

Even later lepelde ze haar taart vol welbehagen naar binnen. Chocolade met aardbei, haar lievelingscombi, dat hadden haar ouders mooi begrepen. Haar verjaardag kon nu niet meer stuk. Elk cadeau werd daarna gretig geaccepteerd en uitgepakt en weer snel opzij gelegd, want tja, als vierjarige heb je het nu eenmaal mega druk met je omgeving in de gaten houden. Of iedereen het naar zijn/haar zin heeft, wie waar gaat zitten, waar toch de chipjes blijven, o jee, alles lijkt wel in slow motion te gebeuren, je blijft maar heen en weer rennen…

Op een gegeven moment kwam ze tot de ontdekking dat haar moeder op HAAR stoel zat, aan de tafel, op HAAR plek, terwijl de borrelhappen in haar hoogste-tijd-gevoel er langzamerhand aan dreigden te komen. Wat een schrik! Ze stuiterde direct op haar af: ‘Mammie, je zit op MIJN stoel.’ Mijn dochter beaamde dat. Alle andere stoelen waren bezet, legde ze uit, vandaar. Dat is toch niet erg?

Deze informatie moest de jarige job toch wel even verwerken. Toen hield ze haar hoofd schuin en vroeg vol belangstelling: ‘Zit hij lekker?’

Ons jongste kleinkind, het raakte me hoe uitbundig en blij ze zich jarig voelde. Als je haar nu vraagt wat ze geworden is, anwoordt ze trots: ‘Een KLEUTER.’