Dreumes huilt voor het slapen gaan

Vol trots kon ik altijd tegen andere vrouwen zeggen, dat het op bed leggen van de Muppets geen enkel probleem was. “Nee hoor, ik leg ze er in en ze gaan slapen.”  Het was leuk zo lang het duurde, want sinds vorige week is het elke avond drama met Veerle.

Ik kan het er ook niet echt kwalijk nemen. Bijna twee weken geleden had ze namelijk een flinke buikgriep te pakken. Een paar dagen lang heeft ze nagenoeg niets binnen gehouden. Het was zo erg, dat als ze nog een dag langer niet zou drinken er toch een bezoekje aan de huisarts gebracht moest worden. Gelukkig heeft het niet zover hoeven komen. Maar je kent het vast wel. Als kleine kindjes ziek zijn worden ze extreem aanhankelijk. Veerle dus ook. Ze wilde alleen maar op schoot zitten met haar duimpje in de mond. Op een gegeven moment is dit blijkbaar gewoon voor haar geworden, want elke keer als ik haar even zelf liet zitten, zette ze het op een krijsen. Ik ben zo dom geweest er aan toe te geven en haar weer op te pakken, dus toen zij weer voor het eerst naar  het kinderdagverblijf ging hebben de dames daar het geweten. Veerle gilde de hele boel bij elkaar als ze maar even geen aandacht kreeg. Op de andere verdieping was ze te horen, zo hard gilde ze. Overdag kwam ze al snel weer in haar oude ritme, maar de schade haalde ze dan ‘s-avonds weer in. Sinds anderhalve week is het krijsen zodra ze haar ledikantje ziet. En het is echt niet een klein krijsje wat zij eruit weet te persen. Sanne heeft nooit zo hard gegild. Het kwam er dus vervolgens op neer, dat manlief en ik elke avond met een dreumes op de bank zaten. Wachtend tot ze meer tekenen van vermoeidheid ging vertonen dan die diepe wallen onder haar ogen en duim in de mond. Soms viel ze ook met mij in slaap.

Vandaag werd het me gewoon echt te gort. Ik besloot haar toch maar gewoon eens te laten gillen in haar bedje. Ik had haar net in bed gelegd toen de buurvrouw aanbelde. We waren druk in gesprek terwijl ik Veerle boven hoorde krijsen. Door de overredingskracht van mijn buurvrouw ben ik toen niet naar boven gegaan. En jawel hoor, na tien minuten aanhoudend en volhardend gesnik was het ineens stil. Veerle had zichzelf aan de slaap overgegeven. Dus hoe moeilijk ik het ook vind, soms moeten dreumesjes gewoon even huilen voordat ze in slaap vallen. Hopelijk kan ik dat morgen weer tegen mezelf zeggen.

Gerelateerde posts:

De dertien maanden sprong Een alternatief voor het campingbedje De eerste stapjes een feit? Oei, de negentien maanden sprong