Gastblog oma Bobje: de kleuter traditie

Jarig! 

Deze maand was Noor jarig, hoera, zij ook alweer vier jaar geworden! En… ze gaat ook al naar school. Ik schrijf heel bewust OOK AL, want drie andere kleinkinderen zijn net als zij al gaan wennen in groep 1. Vier guppies tegelijk, dat doet je als bijna zeventigjarige toch wel beseffen hoe snel de tijd voorbijgaat. 

Herinnering

Een beetje weemoedig denk ik terug aan het moment dat ik zelf vier werd en ook losgelaten werd in groep 1. Ik zag er als een berg tegenop. Van de veilige thuishaven ineens met de grote zussen mee naar SCHOOL! Het voordeel was dat mijn twee jaar oudere zusje me al was voorgegaan en ik een paar weken tegelijk met haar in dezelfde klas kon zitten. Tot ook zij jarig werd en naar de volgende groep doorschoof. Maar ik herinner me nog als de dag van gisteren dat zij en ik samen aan hetzelfde tafeltje zaten. En dat ik onbewust toch een beetje zelfvertrouwen door haar aanwezigheid gekregen had. Toen zij naar  groep 2 moest, had ik het geluk dat zij in het lokaal naast de mijne zat zodat ik af en toe stiekem de deur op een kier schoof om naar haar te kijken. Alleen maar controleren of ze er nog was, dat was voor mij voldoende. 

Herhaling

Toen mijn oudste dochter me vertelde hoe haar zoontje half misselijk van spanning was bij het idee dat hij nu ook ECHT naar SCHOOL ging,  glimlachte ik vertederd. Duidelijk een kleinkind van mij, en ach, ook duidelijk een kind van haar. Bij haar eerste schoolreisje spuugde ze ’s morgens haar ontbijt uit en toen de bus wegreed en ik haar bleke smoeltje in de bus zag, zwakjes naar me zwaaiend,  –ik zwanger van nummer vier- sprongen de tranen in mijn ogen. Ja ja ja, onder invloed van zwangerschapshormonen, ik weet het, maar toch. Ik had het gevoel dat ik haar naar de slachtbank van zelfvertrouwen had gebracht. 

Verwerking

Toen ik haar weer na het schoolreisje ophaalde, was mijn dochter stil. Op mijn vraag of het leuk was geweest, zei ze JA. Meer niet. Ze wilde, nee, ze kon er niet over praten, ze had teveel indrukken opgedaan die ze eerst zelf op een rijtje moest zetten. Er kwamen dus geen verhalen los. Pas een maand later zei ze zomaar opeens: ‘Ze knabbelden aan mijn rokje.’ Nu zou je in het ME-TOO-tijdperk onmiddellijk denken aan enge mannen in bosjes en kinderlokkers en zo, maar toen ik doorvroeg, bleken het de geitjes in de kinderboerderij te zijn geweest die een al te enthousiast eetpatroon hadden vertoond. 

Cadeau

Voor elk kleinkind klus ik een foto van de eerste schooldag op een mok, om potloden in te doen, viltstiften, what ever. Die krijgen ze dan als herinnering dat ze alweer zo groot zijn geworden, daar heb ik een traditie van gemaakt. En uiteraard heb ik dat ook voor Noor gedaan, zij kreeg alleen een extra randje met bloemetjes om haar foto. Waarom? Nou ja, gewoon omdat zij mijn bijzondere Kleefstra-kleinkind is!