Ruim twee weken geleden ontving ik één van de meest verdrietige berichten, die ik ooit ontvangen had. Waar we uitkeken naar een roze wolk, kwamen we in een onwerkelijkheid terecht. Het prachtige welkome meisje van mijn lieve vriendinnetje Merel was overleden. Een dag voor de uitgerekende datum. Mijn hart was in duizend stukjes gebroken. Moet je nagaan door wat voor een hel haar gezin is gegaan! En toch was Merel bij elk gesprek zo sterk en zo bewonderenswaardig positief. Ik ben enorm trots op haar hoe ze dit heeft doorstaan en eigenlijk nog steeds doorstaat. Lees ook zeker haar verhaal!

Het deed me wel beseffen dat we allemaal vaker een stukje Merel moeten zijn. Het is zo makkelijk om overal het negatieve van in te zien. En al helemaal door de Corona ellende waar we nu in leven. Maar we zijn er nog! We kunnen nog van een hele hoop dingen wel genieten met elkaar. Ja, ook ik vind het jammer dat het maandelijkse etentje met manlief niet doorgaat. Of dat ik niet even met mijn vriendinnetjes een avond op pad kan. Natuurlijk baal ik daar van. Maar ik kijk liever naar de dingen die nu wel goed gaan. Een Noortje die ineens vooruit lijkt te gaan, Sofieke die met de dag meer een individu’tje wordt, Sanne die helemaal opgebloeid is in haar klas en Veerle die ook echt lekker in haar velletje zit en voortdurend playdates heeft. Genoeg dus om blij van te worden.

Als we iets van Merel kunnen leren is dat we gewoon intens moeten genieten van de dingen in ons leven die wel goed gaan. En dan vooral ook van de kinderen. Je moest eens weten hoeveel knuffels ze hebben gekregen de afgelopen weken. Ze zeiden zelfs dat het wel even genoeg was. Maar deze mama denkt daar anders over. Mijn kinderen, ik kan ze ook zeker achter het behang plakken, zijn toch echt wel het beste wat mij in mijn leven is overkomen. Alle vier! Ik ben dankbaar dat ik ze nog elke dag een knuffel kan geven en ze laten weten dat ik van ze houd. Het leven is maar kort en krijg je maar één keer. Zorg er dus voor dat je deze zo positief mogelijk geleefd heb!

Gerelateerde posts:

Mijn eerste ervaringen met kleine kinderen Het krijspaleis, ja of nee? De luizenmoeder in het echte leven: het rapport Naar welk toilet moet de papa meegaan?