Het moment dat je als ouder het ook even niet meer weet

Er zijn tal van boeken geschreven over hoe je je kind het beste kan opvoeden. Er zijn tal van mensen die een duidelijke mening hebben en dit graag ventileren aan anderen. Er zijn tal van methodes en ze spreken elkaar bijna allemaal tegen. Wat is dan juist? Soms is er geen een juiste oplossing voor een bepaalde situatie. Dat bleek ook wel toen zelfs mijn ouders erover in discussie raakten toen ik ze vroeg wat zei zouden doen. Dit was de situatie.

Het “probleem”

De oudste twee hadden zo’n dag waarvan je wist dat het nog wel eens lastig kon worden. Je stelt je daar als ouder enigszins op in na jarenlange ervaring. Dochterlief nummer twee had ineens besloten dat ze graag met de playmobiel wilde spelen. Meestal is zij degene die het hardst klaagt over verveling, dus we waren blij dat ze zelf iets had bedacht. Dochterlief nummer één vond dit ook wel een aantrekkelijk idee, dus zei dat ze dat ook wel wilde. Nu hebben we echt genoeg playmobil voor twee kinderen, dus geen enkel probleem. Manlief zei wel nog dat er geen ruzie over mocht komen en dat er anders alleen gespeeld zou worden. Misschien dat daar de fout was? Een verkeerde formulering? Enfin, vijftien minuten later was er inderdaad de ruzie. Over een huis. De oudste wilde samen spelen en haar zusje wilde er alleen mee aan de slag. En toen zaten wij als ouders even met ons handen in het haar, want wat doe je dan?

Samen spelen?

De opdracht was samen spelen zonder ruzie. De oudste wilde deze met alle liefde voltooien, maar ook wel een beetje op haar manier. Haar zusje wilde dat samenspel niet wat betreft het huis. Ga je dan zeggen samen spelen of helemaal niemand mag meer met de playmobil? Of haal je het huis in kwestie weg? Dat voelde weer verkeerd aan, omdat de een wel wilde delen en de ander niet. Er werd door de oudste van alles aangeboden, maar het draaide allemaal om dat stomme huis.

Alleen spelen?

Het zusje had heel goed gehoord van haar vader dat als samen spelen niet ging, ze alleen verder mocht. Dit gaf ze ook duidelijk aan. Zij wilde met de playmobil en het liefste met het huis. Samenspelen was wat haar betreft geen optie meer. Het huis weghalen zou voor haar ook het einde van het zelf vermaken zijn. Bovendien had zij al aangegeven even alleen te willen spelen en had haar zus zich in haar spelerij gemengd. Maar aan de andere kant was de opdracht er geen ruzie over te maken en dat was nu wel wat er was gebeurd. Maar als zij gewoon had kunnen spelen zoals ze wilde, was ze waarschijnlijk nog uren door gegaan. En juist dat zich zelf alleen leren te vermaken is iets wat voor haar erg belangrijk is.

“Mijn oplossing”

Je begrijpt ons dilemma dus wel. Met elke oplossing zou er een van de twee niet blij zijn. Wilden wij het alleen spelen van dochterlief nummer twee aanmoedigen en respecteren, immers had ze daar om gevraagd, of wilden we persé het delen aspect op de voorgrond houden. Dat is net zo belangrijk in een gezin. Ik stelde de vraag aan mijn ouders en zij deelden elkaars mening ook niet honderd procent. Uiteindelijk is het de oudste die overstag is gegaan. Na wat traantjes was zij de grotere zus, stond ze het huis af en ging ze met manlief boodschappen doen. Helemaal uit eigen beweging kwam deze oplossing, want ik had de meiden gezegd dat ik er even geen voor ze had. Dus kon er rustig alleen met de playmobil gespeeld worden door onze tweede. Je raadt het uiteraard al. Dit heeft ze nog geen tien minuten gedaan en toen was ze er al klaar mee. Het enthousiasme voor het spel was volledig teniet gedaan door de discussie over dat stomme huis. Hadden wij als ouder toch eerder moeten ingrijpen? Of was dit gevolg sowieso onvermijdelijk? Wat denk jij?