Het zal vast opgevallen zijn dat de kleine en ik vorig weekend in het ziekenhuis hebben doorgebracht. Ik begrijp dat daar wat vragen over zijn en daarom zal ik vandaag vertellen wat er gebeurd is en waarom we daar lagen.

Haar lippen werden blauw

Vorige week vrijdag is onze kleine meid onder narcose gegaan voor de BERA test en buisjes (hier vertel ik later nog een keer over). De ingreep is uitstekend verlopen en een uur na het ontwaken uit de narcose mochten we weer naar huis. Thuis heeft de dame heerlijk gegeten en gedronken en leek ze in goede hum. Tot iets voor half zes. Ze begon ineens heel raar te ademen en met haar armen te trillen. Toen ik manlief opbelde met de vraag of hij het ook zag leek haar lipjes wat blauwer te worden. Ik heb gelijk het gesprek beëindigd en 112 gebeld. De dame van de meldkamer vermoedde een koortsstuip, ik inmiddels ook, maar wilde toch een ambulance sturen. Immers was ze onder narcose geweest eerder die dag, had ze waarschijnlijk toen ook paracetamol gekregen waar ze nu doorheen schoot en was ze gewoon nog erg jong. Ik vond het een fijn idee dat ze even nagelopen zou worden.

Een te hoge hartslag

Na wat het voelde als een eeuwigheid, maar in werkelijkheid 7 minuten heeft geduurd, kwam de ambulance met gillende sirenes de wijk ingescheurd. Nog geen vijf minuten later werd mij medegedeeld dat we naar het ziekenhuis moesten. Haar saturatie (zuurstofgehalte in het bloed) was wat te laag en haar hartslag te hoog. In de tussentijd was haar temperatuur met twee graden gestegen, dus inderdaad een koortsstuip.

In het ziekenhuis lieten ze al snel weten dat we ter observatie moesten blijven. Haar hartslag bleef hoog en ze had nou eenmaal blauwe lippen gehad. Verder leek ze met het uur wat meer op te knappen. De zaterdag vermaakte ze zich prima met haar speeltjes en bleef ze de gehele dag koortsvrij. Ik maakte mij meer zorgen over haar hartslag. Deze bleef gewoon echt te hoog. De ene arts deelde mijn mening en de andere vond het niet zo verontrustend en vertelde mij dat het waarschijnlijk bij ons meisje hoorde. Deze mening deelde ik echt niet, want dan zou het toch eerder geconstateerd moeten zijn geweest. Ziekenhuisbezoekjes genoeg gehad het afgelopen jaar! Wat de artsen van die dag wel gemeen hadden met elkaar is dat geen van beiden een uitspraak wilden doen over wel of niet nog een nachtje blijven. Uiteindelijk kwam pas om 11 uur ‘s-avonds het verlossende woord dat we naar huis mochten. Maar ja, de kleine sliep toen al en dus bleven we nog een nachtje.

De arts die de oplossing had

Uiteindelijk maar goed ook, want die nacht dipte ze weer in haar saturatie en had ze pieken in haar hartslag. De arts wilde ons dus de volgende ochtend ook nog niet laten gaan. Ook de verpleging sprak nu eindelijk eens uit de hoogte van de hartslag toch wel vreemd te vinden. Aangezien ze in ruststand wel soms een normaal ritme aan nam. Geen onzin dus meer van “het hoort bij dit kind”. Maar wat was het dan wel? Vervolgens was het de arts, die net uit de schoolbanken kwam, die out of the box dacht. Zij vond de kleine dame teveel piepen in de ademhaling. Dit was niet nieuw en al meerdere malen dit jaar geconstateerd, maar nooit wat aangedaan. Deze arts wilde een puffertje proberen. Zo gezegd zo gedaan. Een half daarna zag ik de hartslag van ons meisje dalen naar normale waarden en daar ook op blijven. De rest van de middag is ze stabiel gebleven! Kortom, ze had het zo benauwd dat haar hart extra hard moest werken om haar te helpen met ademen. Ik zag de kleine dame steeds meer kleur op haar wangen krijgen en actiever worden. Sterker nog, zo druk als ze werd had ik haar nog nooit meegemaakt! Het puffertje is echt de lifesaver geweest!

Les voor de toekomst

Begin van de avond mochten we gelukkig weer naar huis. Na twee nachten in het ziekenhuis was ik ook echt toe aan mijn eigen bedje. De kleine dame was inmiddels wel gewend geraakt aan mijn constante aanwezigheid en wilde daarom niet echt slapen die nacht. Inmiddels lijkt ze weer helemaal opgeknapt, zijn we de puffer aan het afbouwen en heeft ze energie voor tien. Misschien dat ze toch vaker te benauwd is geweest en dat dat haar in de weg heeft gestaan. Iets voor ons om in de toekomst rekening mee te houden. Voor nu zijn we erg blij met deze ontwikkeling en met artsen die out of the box durven te denken. Soms is een nieuweling zo slecht nog niet.

Gerelateerde posts:

Geen ellende van het consultatiebureau meer voor ons Buisjes plaatsen is zo simpel nog niet De dag van de buisjes en de Bera test was gekomen! ZondagsarmPaardje hop is hup naar de eerste hulp