Gastblog Lisette: de pijn van de bevalling? Die ben je zo weer vergeten

Ik schreef al eerder over mijn bevalling, en hoe ik snakte naar pijnbestrijding. Dat ik dit uiteindelijk niet kreeg, komt omdat de bevalling ineens heel hard vorderde. Fijn, maar dat maakte de pijn er niet minder om.

Ze zeggen altijd: als die baby op je buik ligt dan ben je de pijn direct vergeten. Nou, dat vond ik niet hoor! Ik was heel blij en opgelucht toen de kleine eruit floepte, maar ik dacht wel: dit vergeet ik nooit meer. En ik dacht ook: dit doe ik NOOIT meer. Maar ja, blijkbaar vervaagt dat gevoel toch, anders zou niemand ooit meer een tweede kind krijgen.

In de kraamtijd bleef ik de bevalling herbeleven. Ik sprak er veel over met de kraamverzorgster en verloskundige, en schreef het verhaal minstens drie keer van me af. Niet omdat het nou zo traumatisch was, maar gewoon omdat het een hele gebeurtenis is. En ik keek er natuurlijk op terug als pasbevallen moeder, maar ook als verloskundige in opleiding.

Het grappige vond ik dat de herinnering aan de pijn toch vervaagt. De avond na de bevalling, de eerste uren, kon ik de pijn nog levendig voor me halen. Een uur na de bevalling vertelde ik aan mijn vriendin dat het echt wel heel pittig was geweest.

Nog een uur later, toen de familie op bezoek kwam, vertelde ik dat het heftig was geweest, maar dat het toch te doen was. De volgende dag kreeg de visite een nog rooskleuriger versie, namelijk dat het allemaal heel goed te doen was geweest.

En uiteindelijk een paar dagen later, vertelde ik stralend aan de visite dat het allemaal een eitje was, en dat ik dit zeker nog wel een keer ging doen. Natuurlijk, het deed pijn, maar het was de moeite meer dan waard! Ook had het voor mijn gevoel allemaal helemaal niet zo lang geduurd, terwijl ik toch 20 uur weeën had gehad. Blijkbaar was een beetje bijslapen voor mij al voldoende om er met een goed gevoel op terug te kijken.

Ik had dus een paar dagen nodig om deze bevalling te verwerken. Doordat ik het al een heftige ervaring vond, terwijl alles medisch gezien gewoon goed ging, kan ik me voorstellen hoe het erin moet hakken als je een traumatische bevalling hebt gehad. Logisch dat dit je nog jaren achtervolgt.

De pijn, die kon ik na een paar dagen niet meer zo goed voor me halen. De jaren erna ook niet. Tot dat ene moment, en de meeste moeders zullen weten wat ik bedoel. Dat moment dat de weeën van je tweede bevalling beginnen, en je denkt: oh ja, nu weet ik weer hoe het voelde…

Ik ben Lisette, 33 jaar en moeder van drie kinderen. Voor MeervanMir beschrijf ik een aantal zaken die mij opvielen tijdens mijn eerste zwangerschap, tien jaar geleden. Omdat ik in die tijd studeerde voor verloskundige was ik mijn eigen proefkonijn ;). Je kunt meer van mij lezen op mijn eigen blog: www.lisetteschrijft.nl