We zijn nu in een fase terecht gekomen, dat de kinderen zonder blikken of blozen tegen mij kunnen liegen. Gelukkig altijd maar heel even, want dan overwint het schuldgevoel meestal. Of ik heb ze op heterdaad betrapt ;-). Zo ook afgelopen vrijdag. Ik had de dames gevraagd hun kamer op te ruimen, want ik kon er geen stap meer verzetten zonder op een lego blokje te staan. Werkelijk waar, ik overdrijf het niet. Toen ik de prullenmandjes op hun kamer ging legen ontdekte ik weggegooide lege chocolade wikkels. Op mijn vraag wie van de twee de schuldige was, werd door beide meisjes ontkennend gereageerd. Het waren weer eens de kabouters geweest. Ik liet weten geen enkel probleem te hebben met beiden ervoor te “straffen”. Binnen twee tellen werd de oudste verraden door haar zusje. Tot haar grote verdriet uiteraard, want ze wilde het zelf al opbiechten.

Er kwamen nog meer aapjes uit de mouw

In plaats van ter plekke boos te worden, heb ik ze een uurtje later er rustig op aangesproken. Ik vroeg of er nog meer stoute dingen waren, die ik moest weten. Nu mochten ze het vertellen zonder dat ik heel boos zou worden. Toen gingen ze los…

  • Midden in de nacht naar beneden om een snoepje te pakken
  • Doorlezen tot papa en mama gaan slapen
  • Donald Ducks verstopt in de kamer (onder het kussen)
  • Mama’s douchecrème gebruiken als badzeep (vandaar dat ie zo snel leeg was)
  • Tandpasta in bad uitknijpen (die wist ik al, dat was moeilijk te negeren toen ik hun handdoek bracht)
  • Midden in de nacht spelen op hun kamer
  • Midden in de nacht hun kamer opruimen
  • Alle keukenkastjes doorzoeken op lekkere dingen
  • In mijn blogkantoortje op zoek naar nieuwe hebbedingetjes (note to myself: geen Sinterklaas cadeautjes daar meer bewaren)
  • De babyfoon weten te omzeilen

Een passende “straf”

Ik heb echt moeite moeten doen om mijn lachen in te houden. Vooral omdat ze echt hun best deden al hun kattenkwaad te herinneren. Ik weet nu in ieder geval wel waarom ze zo moe eruit zien soms. Kleine nachtbrakers. Ik heb de dames uitgelegd dat ze blijkbaar heel goed weten, dat deze dingen niet mochten. Immers werd het nu als stout opgebiecht. En ze beloofden het niet meer te doen. Het zijn kinderen, dus geheid dat het nog vaak zal gebeuren. Maar dat vertel ik ze natuurlijk niet. Ze mochten zelf van mij bedenken wat een passende boodschap / straf zou zijn voor de opgegeten chocolaatjes en het glashard liegen daarover. Met enigszins gemompel gaven ze hun schermtijd voor de rest van de dag op. En verzochten ze mij ook de snoepjes hoger te leggen zodat ze er niet meer bij konden. Ik snap de verleiding wel. Ik vraag manlief ook altijd de lekkernij voor mij te verstoppen. Anders is het gewoon op.

De rest van de dag is er ook niet gevraagd om schermtijd. Als ze er aan dachten hoorde ik daarna een zucht met “oh nee, dat mogen we niet van ons zelf”. Maar zonder echt geklaag daarbij. Wel werd mij nog even medegedeeld dat ze het fijn vonden dat ik nu alles wist. En dat het geheim van de jongste twee was dat die beiden al eigenlijk konden lopen, maar het nog niet wilden vertellen. Heerlijk die fantasie van kinderen…

Gerelateerde posts:

De nadelen van vrouw zijn Elke nieuwe moeder vergeet een keer luiers mee te nemen De luizenmoeder in het echte leven: het schoolhoofd Gaat die bakfiets er dan toch komen?