Ik kan al heel goed samenspelen en dat doe ik ook erg graag. Op het kinderdagverblijf heb ik al tal van vrienden en ik geef ze stuk voor stuk mijn aandacht. Ik kan daar zo van genieten. Buiten het kinderdagverblijf heb ik mijn vriendinnetje waar ik graag lol mee trap. En natuurlijk heb ik mijn lieve zussen. Baby Noor kan nog niet zoveel, dus van samen spelen komt met haar niet zoveel. Wel geef ik haar graag wat aandacht en liefde. Met mijn grote zus Sanne kan ik wel urenlang spelen. Zij is thuis echt mijn maatje. Helaas gaat ze op woensdagochtend naar school en moet ik me dan zelf vermaken. Maar ‘s-middags hebben we elkaar! Tot gisteren…..

Sanne had een vriendinnetje mee naar huis genomen. Deze jongedame kende ik dus alleen van naam en wat mij betreft had het ook zo mogen blijven. Als eerste kwam ze als een wervelwind door de huiskamer heen. Alles moest bekeken worden en ze hield maar niet op met praten. Sanne werd er net zo hyper van en wilde ook alles laten zien. Ik ben maar even erbij gaan staan, maar het leek alsof ze me niet zagen. Op een gegeven moment gingen de dames vadertje en moedertje spelen en mocht ik meedoen. Totdat ze naar Sanne’s kamer gingen. Ineens ging de deur voor mijn neus dicht en stond ik daar in mijn eentje op de gang. Mama kwam me troosten en zei dat ik anders even met de Playmobiel kon gaan spelen. Dat vond ik nou een goed idee! Sanne en haar vriendinnetje blijkbaar ook, want ze wilden meedoen. Dat mocht wel van mij. Ik wist natuurlijk toen nog niet dat al mijn poppetjes werden ingepikt en ze zelfs alles naar Sanne’s kamer wilden meenemen. Daar heeft mama gelukkig een stokje voor gestoken. Helaas werd de deur wel wederom voor mijn neus gesloten. “We willen je even niet, Veerle”.

Mijn hart was gebroken. Ik mocht niet met mijn grote zus en haar vriendinnetje meespelen. Mama zegt dat ik ooit ook alleen met mijn speeldates ga willen zijn, maar ik kan het me niet voorstellen. Ik voelde me zo buitengesloten. Nee, wat mij betreft neemt Sanne gewoon geen kinderen van school meer mee naar huis. Dan heb ik mijn speelmaatje terug (en is mama iets minder uitgeput aan het eind van de dag).

Gerelateerde posts:

Gastblog Veerle: een update Gastblog Veerle: mijn blijk van liefde (en ja, ik ben boos) Gastblog Veerle: wat denkt mama wel niet “Zo erg vind ik het macaroni virus niet”