Gastblog oma: populariteit berekend op het aantal rozen

Altijd als ik in de media de hype rond het naderen van Valentijnsdag registreer, krijg ik een nare smaak in mijn mond. Daar kan ik niets aan doen. Een generatiekloof? Zou kunnen, in mijn jeugd bestond Valentijnsdag in Amerika natuurlijk allang, maar WIJ in Nederland deden daar toen als jongeren niet aan mee. We vonden het commerciële flauwekul, overgewaaid uit Amerika. We waren meer van de directe aanpak, je stapte gewoon op een jongen af en begon een onnozel kletspraatje, of het gebeurde andersom. Maar om in het geniep je aanbedene een kaart of een cadeautje sturen, waarom zou je?

Toen ik nog lesgaf, bleek de leerlingenvereniging van de middelbare school waar ik werkte opeens een gat in de markt ontdekt te hebben. Een paar dagen voor Valentijnsdag kon je bij hen een langstelige in cellofaan verpakte roos voor de woekerprijs van tweeëneenhalve gulden kopen. In die tijd was dat mega veel geld! Een begeleidend anoniem kaartje erbij met de naam van de ontvanger aan de voorkant en hopla, zij zouden voor de rest zorgen. In het derde uur, vlak voor de kleine pauze, klopte dan een lid van de leerlingenvereniging op de deur van het klassenlokaal, om hoogstpersoonlijk aan de aanbedene de roos te ontvangen. Het kostte mij toch altijd een paar minuten lestijd en zeker in die periode toen we een rooster hadden van 45 minuten was dat verhoudingsgewijze best veel tijd.

In de kleine en grote pauze zag je vervolgens altijd dezelfde soort meisjes, die ik spottend THE QUEEN BEES noemde, van die populaire knappe meisjes met een kluwen meeloopmuizen om zich heen, soms ook jongens, dat maakte niets uit, die met een triomfantelijk gezicht een, twee of zelfs meer rozen tegen zich aangeklemd hielden. Aan het begin van het vierde uur vroeg ik aan sommigen van hen of ze eigenlijk wel wisten wie de gulle rozengever was. Vaak ging het om hun BFF. Bleken ze dat onderling afgesproken te hebben: als jij mij, dan ik jou. ‘Vind je het dan niet zonde van je geld,’ vroeg ik dan voorzichtig. Maar dat waren ze niet met mee eens. Het was toch juist leuk om anderen jaloers te maken? Want ZIJ hadden het voor elkaar over, ja toch? Zij waren populair en hadden hun ‘one minute of fame’. Als ik uitlegde dat ik het een naar systeem vond, waar je ook anderen mee kan kwetsen, die er niet aan mee wilden doen en die dit met lede ogen moesten zien gebeuren, haalden ze hun schouders op. Dat was niet hun probleem.

Ik heb toen wel eens aan mijn collega’s gevraagd of dit Valentijnsgedoe het nou waard was om daar nou kostbare lesminuten mee verloren te laten gaan, als je keek naar het effect in de klassen, maar die reageerde daar niet echt op en gaven me het gevoel dat ik ouderwets was en me als een halve Don Quichot aanstelde.

Toen ik op een gegeven moment ook nog eens jonge docenten triomfantelijk met die rozen zag zwaaien in de leraarskamer, ergerde me dat zo verschrikkelijk dat ik serieus een halve seconde overwogen heb om mezelf het volgend jaar op Valentijnsdag, als ik dan op school les had, twintig rozen te laten aanbieden, met allemaal kaartjes erbij hoe lief, knap, zorgzaam, didactisch, slim, grappig etc. ik als docent was. Maar mijn nuchtere verstand riep me onmiddellijk tot de orde. Waarom zou je iets gaan doen waar je zelf niet achterstaat en wat je ook verschrikkelijk vindt, alleen maar om even in de aandacht te komen en bij anderen de suggestie te wekken van KIJK MIJ NOU EENS?

Ik vond het trouwens ook nog zonde van het geld: al die dure rozen haalden niet eens het einde van de schooldag.

Lees ook: afscheid van Saartje