Gastblog Lisette: de bevalling: je krijgt er toch iets moois voor terug?

Je verwacht het niet, maar na een zwangerschapsdagboek is het op een zeker moment tijd voor een bevallingsverhaal. Bij mij was het zover op 3 juli 2007, een zonnige dag. Al heb ik dat laatste totaal niet meegekregen.

Als ik wel eens iemand hoorde over een bevalling die 24 uur duurde, dacht ik nou en, dan ben je een dag bezig, die pijn ben je daarna toch zo weer vergeten? En: je krijgt er toch iets moois voor terug? Natuurlijk is dat zo, en de meeste vrouwen zullen het met me eens zijn dat een bevalling zeker weten meer opbrengt dan het kost. Maar een peulenschilletje is anders!

Zeker na de eerste bevalling was ik de pijn en het harde werken niet zomaar vergeten. De bevalling duurde dan ook 20 uur. Wat ik heel erg oneerlijk vond, is dat er nadien op mijn papieren van de verloskundige stond dat ik zo’n 8,5 uur bezig ben geweest met ontsluiten en slechts 20 minuten heb geperst. Op papier erg netjes voor een eerste bevalling. Maar zo voelde het niet!

Toen ik op 2 juli ’s avonds om 22.30 uur in bed lag kreeg ik wat krampen. Niet wereldschokkend, maar ik kon er niet door slapen. Uiteindelijk ben ik om 1.00 uur uit bed gegaan om in de huiskamer verder te gaan puffen. Het was begonnen! Omdat ik wist dat het nog uren kon duren heb ik mijn vriend lekker laten slapen, en ben ik rondjes gaan lopen door de woonkamer. Kruikje erbij, kopje thee… ik heb zelfs nog wat afleveringen van Friends gekeken.

Hoort dit gedeelte bij de bevalling? Ik vind van wel! Het waren geen voorweeën, maar echte weeën. Ze kwamen om de 5 minuten en duurden een minuut. Tijdens de wee kon ik niet praten, niet lezen en niet eten. Ik was dus echt aan het bevallen.

Dat de verloskundige om 12.30 uur pas drie centimeter ontsluiting voelde, was dan ook een kleine domper. Zoveel moeite, nog zo weinig resultaat. Maar als verloskundige in opleiding wist ik dat dit er bij het eerste kind nou eenmaal bij hoort. Volgens de verloskundige was de bevalling nu begonnen, ze schreef 12.30 uur in haar dossier op als starttijd. Terwijl ik dus al 12 uur weeën aan het wegzuchten was…

Hoe het komt dat ik uiteindelijk om 20.30 uur pas op de vereiste 10 centimeter zat en mocht gaan persen, dat vertel ik de volgende keer. Feit is wel dat het in de tussentijd niet meer afgezakt is, dat ik niet meer heb kunnen slapen en al die tijd weeën heb gehad. Ik was dan ook dolblij maar vooral heel erg opgelucht toen de kleine eruit floepte. En dacht: dit doe ik NOOIT meer.

Ach, je krijgt er iets moois voor terug. En hoewel het lang duurde en vreselijk veel pijn deed, vervaagde de herinnering toch steeds meer in de volgende dagen. En nu, na ruim 10 jaar, kan ik wel zeggen dat ik er redelijk overheen ben. Behalve een kleine herbeleving elk jaar op 3 juli dan.

Lees ook: cliches zwangerschap deel 2

En toen de verloskundige tijdens de volgende bevalling opmerkte dat ik bij de eerste baby redelijk snel was bevallen, heb ik haar eens goed verteld hoe ik dacht dat het zat. En heeft ze de starttijd van mijn bevalling alsnog veranderd in 1.00 uur ’s nachts. Niet dat ik daar nog iets aan had, maar het ging om het idee…

Ik ben Lisette, 32 jaar en moeder van drie kinderen. Voor MeervanMir beschrijf ik een aantal zaken die mij opvielen tijdens mijn eerste zwangerschap, tien jaar geleden. Omdat ik in die tijd studeerde voor verloskundige was ik mijn eigen proefkonijn ;). Je kunt meer van mij lezen op mijn eigen blog: www.lisetteschrijft.nl