Het is oudjaarsdag vanavond en over enkele uurtjes start het nieuwe jaar. Zoals gewoonlijk sta ik dan graag nog even stil op mijn blog bij de afgelopen twaalf maanden. Er is gewoon zoveel gebeurd, dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Mooie en minder mooie momenten. Ik zal de meest memorabele momenten weer even aanstippen.

De geboorte van Sofieke

Met de geboorte van onze prachtige vierde dochter startte het jaar 2020. Wat hebben we uitgekeken naar haar komst, maar het verliep allemaal net even anders. Ze kwam ter wereld met meconium aspiratie, poep in de longen, en heeft haar eerste weken in het ziekenhuis doorgebracht. Een kraamtijd van niets dus. Wat hebben wij ons zorgen gemaakt over ons kleine meisje. Zou ze het overleven? Zou ze blijvende schade hebben? Heeft ze zuurstoftekort gehad? Inmiddels is ze bijna een jaar en is het een bizar vrolijk meisje in blakende gezondheid. De meeste zorgen zijn grotendeels verdwenen. Ik merk wel dat als ze wat vreemd ademt of verkouden is, ik mij meer zorgen over haar maak dan haar zussen destijds. Gewoon, omdat ik niet weet hoe het exact met de longetjes gesteld is. Gelukkig lijkt het allemaal goed te zijn en genieten we volop van haar. En haar zussen natuurlijk.

Corona

Hoewel ik het liever anders had gezien, heeft Corona natuurlijk ook in ons leven een rol gespeeld. In de eerste lockdown kwamen alle vier de kinderen thuis. Ik zat nog in mijn zwangerschapsverlof en was echt uitgeput van alle ziekenhuis perikelen daarvoor alsmede de bevalling en gebroken nachten. Toen werd ik ineens juf en entertainer dagenlang. Dat was al pittig met mijn oververmoeide lichaam. Maar dat we (hoogstwaarschijnlijk) het virus ook nog opliepen, maakte het helemaal een uitputtingslag. De lichamelijke nasleep heeft ook best lang geduurd helaas. Het is een periode wat heftig was, maar vreemd genoeg ook zeer dierbaar. Om zo met het gezin thuis te zijn (waar ik af en toe knettergek van werd) en te herontdekken hoe bijzonder ik mijn kindjes vind en van ze houd. En manlief natuurlijk.

Het nieuws van Noor

Al maandenlang waren we naar 17 september aan het toewerken. De dag dat we op social media over de diagnose van Noor vertelden. Ik vond het immens spannend, dat zal ik eerlijk toegeven. Het voelde ook een beetje alsof je er dan niet meer omheen kan. Niet dat dat normaal anders zou zijn, maar op papier waren we voor de buitenwereld nog een doorsnee gezin. Ik was niet zozeer bang voor negatieve reacties hoor. Ik kan mij niet voorstellen dat er iemand raar zou reageren op zulk nieuws. Maar de overweldigende hoeveelheid liefde en warme reacties had ik ook niet helemaal verwacht. Ik zal eerlijk zeggen, dat het ons goed heeft gedaan. Daarna ben ik met Noor op TikTok gegaan waar ze inmiddels gewoon een heuse fanclub heeft. Iedereen daar vindt haar geweldig en wil alles van haar weten. Komend jaar zal ik ook zeker op mijn blog meer over alles rondom een kind met beperkingen gaan vertellen. Vooral om iedereen een beetje meer over deze bizarre wereld te vertellen en anderen op weg te kunnen helpen, die er net in zijn gekomen. Dus stay tuned!

Dank!

Mijn blog is dan niet onwijs gegroeid qua bezoekers, maar ik heb wel een hele leuke vaste groep lezers. En dat is zoveel meer waard! Dank voor alle mooie momenten van het afgelopen jaar. Voor al jullie lieve berichtjes en opbeurende woorden. Dank dat jullie een deel willen uitmaken van ons gezinsleven. Dank voor het dulden van mijn ergernissen als ik die weer eens op papier heb gezet. Dank voor alle deelnames aan mijn winacties. Daar ga ik komend jaar uiteraard weer vrolijk mee door. Dank voor het 2020 memorabel maken.

Ik wens iedereen een fijne jaarwisseling en dat 2021 maar een topjaar mag worden!

Gerelateerde posts:

Moeders vinden maden in de nieuwe luiers Zo gaat het nu met mij: de update De eerste dag thuis, we hebben het overleefd! Wat nu echt niet kapot moet gaan