Zal ik je stiekem wat vertellen? Ik ben soms de meest hypocriete persoon die er bestaat. Ik ben namelijk opgevoed als een zelfstandige sterke vrouw en meestal gedraag ik mij ook zo. Maar heel soms, als het mij beter uit komt, kan ik het gevoel van emancipatie volledig loslaten en mijn vrouwelijkheid gebruiken. En soms komt ook gewoon de dame in nood in mij naar boven. Zo laatst ook in de parkeergarage.

Alle emoties kwamen naar boven

Het was een woensdagmiddag en ik was op stap geweest met de meisjes. Een dagje naar Arnhem om saampjes wat inkopen te doen. Ik was met de grote auto gegaan, omdat deze fijner rijdt en er gewoon meer in kan. Maar als het om parkeergarages gaat, vind ik het slagschip echt een hel. Ik ben altijd bang dat ik een muurtje of paaltje raak, omdat het gewoon een enorm breed voertuig is. Maar dit was nog niet eens het probleem die dag. Ik had oververmoeide kinderen en wilde zo snel mogelijk weer naar huis. Het was al een hele onderneming om de meisjes, de pakjes en de kinderwagens in de auto te krijgen. Het voertuig zat bomvol. Ik was gereed om weg te rijden. Het enige wat ik nog moest doen was betalen. Ik stapte in de auto om een rondje te rijden in de garage, want waar ik stond kon ik er zo snel geen een vinden. Na drie rondjes had ik er nog geen gezien. Ik vond het wel vreemd, maar had het al eerder meegemaakt in garages dat je bij de slagboom gewoon moest betalen. Inmiddels waren de kinderen op standje krijsen in de auto, dus mijn kalmte leek ook weg te ebben.

Je raadt het al: bij de slagboom kwam mijn kaartje er weer net zo hard uit. Ik kon daar niet betalen. Inmiddels stonden er al vier auto’s ongeduldig achter mij en was het kabaal in de auto oorverdovend. Ik kon maar één ding doen en dat is het op knopje bij de slagboom drukken. De vriendelijke man aan de andere kant vroeg hoe hij mij kon helpen. En wat deed ik? Heel hard huilen! Al snikkend vertelde ik dat ik geen automaat had kunnen vinden en ik moe was en de kinderen moe waren en ik naar huis wilde en er auto’s achter mij stonden en ik niet meer wist wat ik moest doen. De man aan de andere kant vertelde mij rustig dat de automaat op de derde verdieping stond (waarom dacht ik nog) en dat ik maar naar huis moest gaan. Voor deze ene keer. En de slagboom ging open zodat ik mijn weg kon vervolgen.

Wat is het fijn een vrouw te zijn

Natuurlijk was het ook een tikkie gênant, dat ik zo hard moest huilen ineens. Maar ik was ook echt op en de huilende kinderen en zoektocht naar een automaat hielpen niet echt om mijn emoties onder controle te houden. Ik wist gewoon ook echt even niet wat ik doen moest met al die toeterende auto’s achter mij. En ja, dan laat ik het maar even gaan. Dat is nou een voordeel van vrouw zijn. Ik denk niet dat als een man daar jankend aan de slagboom had gestaan, hij dezelfde vriendelijke behandeling had gekregen. Dus ja, soms ben ik hypocriet. Want ik geloof heilig in gelijkheid van mannen en vrouwen en emancipatie en zo. Maar als puntje bij paaltje komt, maakt deze dame zeker wel gebruik van charmes of de vrouw in nood.

Gerelateerde posts:

Moeders vinden maden in de nieuwe luiers De vreemde fascinatie van mijn dochters Zo gaat het nu met mij: de update Wat nu echt niet kapot moet gaan