Ja, je leest het goed. Ik ben weer zwanger en gisteren had ik de eerste echo. Ik vind nog steeds, dat er zo geheimzinnig over gedaan wordt en daarom zet ik nu al mijn verhaal online.

Volgens mijn gegevens (obv de ovulatietest) was is gisteren exact zes weken zwanger zijn en volgens de verloskundige was er vanaf vijfenhalve week al genoeg te zien tijdens een echo. Dus zat ik daar in de wachtkamer met een blaas, dat op knappen stond. Blijkbaar wilde ze eerst een uitwendig echo proberen. Binnen één minuut was al duidelijk dat dat geen succes had, dus mocht ik mezelf verlichten. Toen kwam de inwendige echo. Heel snel zag ik een prachtige zwangere baarmoeder met een mooie duidelijke vruchtzak. Hoe goed ik ook tuurde, ik kon echter geen vruchtje ontdekken. De verloskundige was ook op slag stil op één woord na: “Tja…….” Dat was niet het woord dat ik wilde horen. Ik verlangde zo naar “gefeliciteerd”.

Toen ik naar buiten liep van de verloskundige ben ik in mijn auto gaan zitten en heb heel hard gehuild. Het voelde zo wrang, dat het weer gebeurde. Weer die ellende doorstaan en daarna maar opnieuw proberen om in verwachting te raken. Ondertussen worden manlief en ik er niet jonger op.

Wat houdt de lege vruchtzak in voor ons? Dat op dit moment er nog niets duidelijk is! Volgende week mogen we terugkomen om te zien of er dan wel een vruchtje in zit, maar ik moet wel echt serieus rekening houden met opnieuw een miskraam. Ik kan me namelijk niet vergist hebben wat betreft de termijn.  Het enige wat nog mogelijk zou kunnen zijn is dat de innesteling toch later is geweest of het vruchtje wat trager gestart is. Hoe dan ook, ik weet nog steeds helemaal niets maar heb er zelf absoluut geen vertrouwen meer in. Dit komt denk ik ook door de overduidelijke afwezigheid van elk zwangerschapsgevoel en / of kwaaltje.

Heb ik er nou spijt van dat ik een vroege echo heb laten uitvoeren en nu een week in spanning moet zitten? Nee, verrassend genoeg niet. Het is vervelend dat ik geen uitsluitsel heb gekregen wat ik wel gehoopt had, maar het wachten had ik sowieso anders ook al gedaan. Het enige wat nu het verschil is is dat ik nu een week moet wachten om mijn vermoedens bevestigd te krijgen dat het mis is. Zo’n week voelt zoveel langer aan dan normaal. Woensdag 1 juni krijgen we dus het verlossende woord te horen: wel of niet. Duim je met me mee voor alsnog een klein wondertje?

Gerelateerde posts:

Weg bij mijn verloskundige? Miskraam nummer 4 is een feit Het is over, het hartje is gestopt De uitslagen van de eerste bloedtest zijn binnen