Bloed prikken bij een baby? Dat gaat niet zomaar

Na ons bezoekje aan de kinderarts vorige week (daar vertel ik een andere keer nog over) was vandaag de dag, dat er bloed afgenomen zou worden bij ons kleine meisje. Onze oudste heeft dezelfde testen een jaar geleden ondergaan en toen werden er acht buisjes bloed afgenomen. Vandaag zouden het er net zoveel zijn en daarnaast moest ook wat urine ingeleverd worden. Een druk programma dus voor een ochtend.

Het voorbereidende werk

Iets over negenen zat ik met de kleine in de wachtkamer. Ik had haar nog geen flesje gegeven, want daar wilde ik haar mee troosten na de prikjes en het leek me handiger om het in het ziekenhuis te doen om dan gelijk de urine op te kunnen vangen. Na bijna een half uur hadden ze genoeg dames opgetrommeld, die ervaring met kinderarmpjes hadden om te prikken. Althans, dat dacht ik. Ik heb een uur met haar in de stoel gezeten terwijl de dames druk bezig waren met alles behalve prikken. Eerst moesten alle buisjes bij elkaar gezocht worden. Toen moesten de geprinte stickers gevonden worden, want heel logisch kwamen deze uit drie verschillende printers. Vervolgens was er geen bandje (tourniquet) voorhanden dat om een kinderarmpje paste. En uiteraard waren er ook geen plasstickers meer op voorraad in de kamer. De kleine meid werd ondertussen erg onrustig, dus besloot ik haar haar flesje toch alvast maar te geve. Die nam ze gretig aan. Ondertussen waren de plasstickers gevonden en werd er eentje tussen haar beentjes geplakt om de urine op te vangen. Het duurde allemaal voor mijn gevoel erg lang, maar ik was natuurlijk al op van de zenuwen. Het ergste moest nog komen.

Het prikken

Vier verpleegsters hebben drie kwartier lang elk adertje in de armen en benen van mijn meisje betast en bekeken om een geschikte voor een naald te vinden. De aders die duidelijk zichtbaar aan de oppervlakte lagen konden ze weer niet voelen en die ze wel voelden konden ze niet zien en durfden ze niet aan. Uiteindelijk werd besloten om toch het bloedvat aan de oppervlakte te proberen en dan met een open naald. Normaal krijg je een vacuümnaald waar de buisjes in geplaatst worden en die dan vol lopen. Een open naald is letterlijk wat het is: het is een naald waar je een buisje onder hangt en het bloed in druppelt. Twee keer hebben ze geprobeerd op deze manier bloed af te nemen, maar helaas zonder resultaat. Anders dan een intens verdrietig kindje en een mama met een gebroken hart en rollende tranen. Een derde keer durfden de dames niet aan en wilden ze de baby ook niet aan doen. Het gevolg is dat we binnenkort terug moeten naar het ziekenhuis en dat ze het op de kinderafdeling nogmaals gaan proberen. Daar zijn ze net wat meer ervaring als het om kleintjes prikken gaat en mogen ze ook bloed afnemen uit de aders in het hoofd. Ik kijk er nu al naar uit…not.

Lees ook: ze heeft het syndroom van Kleefstra

Helaas weer terug

Mijn moppie had van alle spanning nog geen plasje gedaan, dus bleef ik nog even wachten in het ziekenhuis tot dat zakje gevuld was. Twee uur later was het heindelijk zover. Helaas was door al het gedoe eerder die ochtend de plakstrip los gegaan en liep alles ernaast. Op het rode bankje in de koffiehoek van het ziekenhuis wil je voorlopig niet meer zitten. En in het plaszakje was welgeteld één druppel zichtbaar. De dames van de bloedbank boden aan om gelijk een nieuwe te plakken, maar ik heb ze gezegd dat als we toch terug moesten naar de kinderafdeling ze het vast niet erg zouden vinden om dat gelijk mee te pakken. Kortom, het was een lange ochtend in het ziekenhuis en we zijn geen steek opgeschoten. Wordt vervolgd dus.

Gerelateerde posts:

Hoe weet je of je kleintje een bril nodig heeft? Paardje hop is hup naar de eerste hulp Een leven met Levend verlies De medische malle molen van Noor